در نخستین ساعات روز چهارشنبه، کمیته جانشینی عربستان، نشستی را در کاخ صفا در مکه برگزار کرد و ۳۱ تن از ۴۳ عضو این کمیته، به ولیعهدی محمد بن‌سلمان رأی دادند؛ پسری که اکنون در ۳۱ سالگی خود را برای جانشینی پدر ۸۱ ساله و به پادشاهی رسیدن در عربستان آماده می‌کند.
به گزارش «تابناک»؛ در همین راستا، پایگاه آمریکایی «میدل ایست آی» در مطلبی زوایای جدیدی از جانشینی محمد سلمان منتشر کرده است.
در این مطلب آمده است: در حالی که عادل الجبیر، وزیر خارجه عربستان سعودی در دو هفته مداوم و بدون نمایش عمومی در واشنگتن به سر می برد، هیچ کس نمی دانست او دقیقا به دنبال چه چیزی در این کشور بود.
نویسنده این مطلب از حضور خود در نشست چهره های بانفوذ به میزبانی یک شخصیت ارشد جامعه اطلاعاتی یکی از کشورهای حاشیه خلیج فارس برای بحث در مورد تحولات منطقه و به ویژه عربستان سعودی سخن گفته است.
در این نشست، مباحثی پیرامون خطوط گسل و ایجاد تغییرات در عربستان سعودی مطرح شد؛ بحث هایی پیرامون کاهش قدرت محمد بن نایف و قدرت رو به رشد محمد بن سلمان.
در این میان، نخست وزیر سابق یک کشور غیر عربی نیز در این نشست حضور داشت. میزبان جلسه از او درباره دیدگاهش راجع به سر و صداهایی که از ریاض بلند می شود و آنچه الجبیر در آمریکا در حال پیگیری است، پرسید.
پاسخ این مقام دولتی غیر عربی بسیاری را در اتاق شوکه کرد؛ حتی آن هایی که تردید داشتند. اما آنچه او گفت به حقیقت تبدیل شد.
پیش بینی های یک نخست وزیر سابقاو از یک شاهزاده جوان سخن گفت که در حال تبدیل شدن به پادشاه است و همچنین برخی از شرایطی را که منجر به موفقیت طرح او می شود، مشخص کرده است. یک طرح توسط حاکمان امارات متحده عربی ایجاد شد که از جایگاه منطقه ای شان در نزد دربار سعودی به ویژه پس از مرگ ملک عبدالله در سال 2014 سرخورده شده بودند.
یک عنصر کلیدی در این طرح، دسترسی به منابع نهادهای اطلاعاتی و امنیتی ایالات متحده بوده است؛ اما برای انجام این کار، امارات و متحد بلندپروازِ جوان آن (محمد سلمان) باید آمریکا را متقاعد به کنار گذاشتن محمد بن نایف ـ به عنوان مرد مورد علاقه آمریکایی ها در ریاض ـ کنند.
این نخست وزیر سابق گفت: برای اینکه آمریکایی ها محمد نایف را رها کرده و این شاهزاده جوان را انتخاب کنند، او باید چیزی را به آمریکایی ها عرضه و ارائه کند که کسی جرأت اداره و یا حتی ارائه آن را نداشته باشد!
آن چیز مرموزی نیست. او باید «اسرائیل را به رسمیت بشناسد». اگر او این کار را انجام دهد آمریکایی ها از او حمایت خواهند کرد. آن ها در این صورت حتی تاج پادشاهی را نیز بر سر او می گذارند!
وی ادامه داد: اما هیچ راهی برای انجام این کار وجود ندارد، چون جامعه عربستان این را نمی پذیرد و آن را خیانت می داند.
نخست وزیر سابق افزود: این پسر (محمد بن سلمان) تمایل به خیانت و خدشه به پدرش به خاطر تاج و تخت را دارد.
امروز به سرعت پیش می رویم و شما نیز از گزارش های مربوط به پیوندهای اقتصادی میان ریاض و تل آویو به خوبی آگاه هستید و مقام ارشد اسرائیلی نیز با توئیت هایی خود روزانه از دوستان عرب خود ستایش می کند.
در همین حال عربستان سعودی و امارات متحده عربی دو هفته است که قطر را به بهانه حمایت از حماس به عنوان یک گروه ضد صهیونیستی تحت محاصره درآورده اند.
نویسنده این مطلب در ادامه به مطلب نوشته شده خود در یک هفته پیش اشاره می کند و می گوید که بحران در شورای همکاری خلیج فارس نیز در راستای مبارزه برای تخت و تاج پادشاهی سعودی بوده است.
مهمتر اینکه، همه این عوامل زنگ خطر را به صدا درآورده است زیرا به نظر می رسد که محمد بن سلمان برای پادشاه شدن وسوسه شده که در کنار دخالت بی وقفه امارات متحده عربی برای دخالت در امور داخلی کشورهای دیگر می تواند خلیج فارس را به سمت آشوب سوق دهد.
زنگ خطر به صدا درآمد
تغییر سیاسی در عربستان سعودی همیشه آرام و تدریجی بود و این یکی از دلایلی بود که پادشاهی با ثبات باقی مانده است اما این فشار تهاجمی برای تغییر اجباری ممکن است باعث آشفتگی در توازن قدرت پادشاهی شود. به همین دلیل می توان گفت که زنگ های خطر برای واشنگتن و لندن به روشنی به صدا درآمده است.
محمد بن سلمان قبلا ذات جنگ طلب و بیمارگونه خود را در یمن با کشتن هزاران تن - به جز هزینه های گزاف این جنگ برای عربستان- به نمایش گذاشته است.
روشن شده است که شیوخ ابوظبی و دبی نیز برای منافع شخصی خود ارزشی بالاتر از صلح، آزادی و ثبات قائل هستند. از کودتا در مصر تا جنگ داخلی مداوم در لیبی بخش کوچکی از سیاست های اختلاف انگیز امارات در منطقه بوده است و اگر به همین صورت ادامه دهند می تواند منجر به بدتر شدن وضعیت خاورمیانه شود.
محمد سلمان اکنون در نوبت بعدی تاج و تخت است. در این میان ایالات متحده و انگلیس به عنوان نزدیک ترین متحدان عربستان باید پیش از رسیدن این جوان به پادشاهی احساسات و هیجان او را کنترل کنند. در غیر این صورت آن ها با یک پادشاهی که اشتیاق به جنگ دارد و در مسیر دیپلماسی نخواهد بود روبه رو می شوند.
