رژیم بعثی عراق پس از حدود یک سال زمینه سازی و اقدامات متعدد نظامی در ۵۹/۶/۳۱ تجاوز سراسری خود را آغاز کرد. اکنون پس از گذشت سال‌ها از آن رویداد، اخبار و اطلاعات موثقی دلایل و چرایی آغاز جنگ توسط صدام منتشر شده است. این موضوع همان چیزی بود که جمهوری اسلامی بیش از یک دهه برای اثبات آن تلاش می‌کرد و با مقاومت صدام و حامیان غربی و عربی آن مواجه بود.
به گزارش «تابناک»؛ امروز خاطرات متعددی از شخصیت‌های درون حاکمیت بعث و کارگزاران صدام مبنی بر چرایی و چگونگی آغاز جنگ و تجاوز علیه ایران منتشر شده است.
صلاح عمر علی، سفیر سابق عراق در سازمان ملل، سرلشکر وفیق السامرایی رئیس سازمان اطلاعات ارتش عراق، سپهبد حمدانی فرمانده سپاه گارد جمهوری عراق و بالاخره پس از یازده سال از آغاز جنگ خاویر پرز دکوئیار، دبیر کل سازمان ملل رسما متجاوز بودن عراق در جنگ را اعلام کرد.
علیرغم همه استنادات مذکور، هنوز برخی افراد از روی ناآگاهی و یا تجاهل و برای فریب افکار عمومی و نسل جوان ایرانی آغازگر جنگ را ایران قلمداد می کنند. اگر به ریشه‌های عقده حقارت سران حزب بعث خصوصا شخص صدام توجه شود عوامل متعددی را می‌توان یافت از جمله محدودیت های جغرافیایی حاصل از نداشتن مرز آبی در آب‌های بین المللی یکی از دغدغه های اصلی و در کنار آن وجود سرزمین‌های نفت خیز خوزستان و مردم عرب زبان آن عاملی برای تسلط بر این نقطه از جغرافیای ایران بود.
صالح عمر علی، سفیر سابق عراق در سازمان ملل در کتاب خاطرات خود (صدام مر من هذا - بیروت - ۲۰۱۰) از گفت وگویش با صدام در حاشیه کنفرانس سران غیر متعهد در کوبا پس از دیدارشان با ابراهیم یزدی وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۵۸ می گوید : وقتی با صدام از گفت وگو با ایران برای حل و فصل اختلافات مرزی صحبت کردم، وی گفت: «ای صلاح به هوش باش، این فرصت به دست نمی آید، مگر هر صد سال یک بار، صحبت از راه حل مسالمت آمیز و انسانی و حل کردن اختلافات با ایران را نمی خواهم. دیگر مطلقا از زبان تو تکرار نشود. خود را در سازمان ملل آماده کن و گوش کن آنچه را به تو می‌گویم؛ سرهای ایرانیان را خواهیم شکست و خرمشهر و شط العرب را باز خواهیم گرداند و هر یک وجب خاکی را که اشغال کرده اند، باز پس خواهیم گرفت» (منظور صدام ارتفاعات میمک بود که مطابق قرارداد ۱۹۷۵ به ایران تعلق داشت).
ارتش عراق با این زمینه و تجهیز خود و استقرار در مرز تجاوز سراری را آغاز نمود و ایران در غافلگیری و توهم قدرت ارتش قبل از انقلاب بی توجه به صف آرایی ارتش عراق بخش های زیادی از سرزمین و خاک خود را از دست داد.
عدم آمادگی رزمی ارتش و سپاه پاسداران و درگیر بودن این دو سازمان در بحران‌های داخلی و نیز کردستان و وجود نیروهای اندک آنها در مرز مشترک با عراق دلیل روشنی بر نبود تحریکات ایران و برنامه ریزی علیه کشور عراق است که هر عقل منصفی آن را می پذیرد و همین عامل باعث پیشروی ارتش عراق طی سه روز به عمق ۹۰ کیلومتری خاک ایران تا آستانه شهرهای شوش و دزفول و اندیمشک شد.
پیشروی‌های بدون مانع یگان‌های ارتش عراق در خاک ایران و تصرف هزاران روستا و دهها شهر چنان فرماندهان صدام را سرمست کرده بود که در پیامی به بغداد گفته بودند اگر فرمان دهید سه روز دیگران در تهران هستیم.
ارتش صدام در همان یک هفته اول پیشروی شروع به انهدام شهرها و تأسیسات زیربنایی و بمباران مراکز غیرنظامی و صنعتی و مسکونی و تجاوز به اموال و نوامیس ملت ایران نمودند. آمار وحشتناک تجاوز به نوامیس ایرانیان لرزه بر اندام هر انسان شرافتمندی می اندازد. هزاران زن و مرد و خردسال اسیر نیروهای ارتش عراق و یا آواره بیابانها شده بودند.
مقاومت نیروهای مردمی و اندک نظامیان حاضر در صحنه، باعث توقف ارتش صدام شد و در سه ماه بعد نیروهای ارتش و سپاه های استانی مقابل ارتش عراق صف آرایی کردند. در این شرایط حکومت بعث و حامیانش پیشنهاد آتش بس دادند.
اساسا آتش بس مربوط به زمانی است که دو طرف بر هم آتش گشوده باشند، در حالی که در این مقطع فقط ارتش عراق علیه مواضع و مردم و مناطق مسکونی ایران آتشباری می کرد و نیروهای ایرانی تازه آماده مقابله شده بودند که پیشنهاد آتش بس داده شد.
کدام عقل سلیم و وجدان بیداری در شرایطی که دشمن در خانه ما مستقر شده تسلیم می‌شود؟
یقینا اگر حاکمان و جوانان انقلابی آنروز ننگ تسلیم و صلح را می پذیرفتند تا دهها نسل مورد لعن و نفرین فرزندان این آب و خاک قرار می گرفتند که کجا رفت شرف و غیرت ایرانی؟
چه شد فرهنگ عاشورا و شور حسینی؟
مطمئنا امروز همه آحاد مردم خواهان محاکمه مسئولین وقت می‌شدند و جوانان انقلابی را شماتت می کردند.
در همان شرایط بحران داخلی و فشارهای منطقه ای و بین المللی از تبعات انقلاب اسلامی و نابرابری تجهیزات و توان رزم نیروهای ایرانی و عراقی عده ای از جوانان و مردان این سرزمین بدون هیچ چشم‌داشتی عازم جبهه‌ها شدند و با کمترین امکانات نظامی به دفاع از دین و ملک و نوامیس این سرزمین پرداختند.
همه جرم و تقصیر بازماندگان جنگ همین است؛
- چرا به جبهه رفتید؟
- چرا با دست خالی جنگیدید؟
- چرا تسلیم نشدید؟
- چرا پیشنهاد آتش بس را نپذیرفتید؟
- چرا در برابر تجاوز شرط تعیین کردید؟
- چرا برای گرفتن حق مردم پافشاری کردید؟
- چرا تصمیم بر تنبیه متجاوز گرفتید؟
- چرا آزادگی را بر ذلت ترجیح دادید؟
- و دهها چرای دیگر.
تاکنون هیچ مرجع منصفی با در نظر گرفتن همه شرایط و مقتضیات آن مقطع پیشنهادی برای غیر آنچه اتفاق افتاد نداده است.
به عبارت دیگر، با توجه به شرایط انقلاب و تجاوز دشمن چه باید می‌کردیم یا چه نباید می‌کردیم تا وضع بهتری می داشتیم؟
امروز دشمنان قسم خورده ملت با ایجاد جنگ روانی و با استفاده از قدرت رسانه و فضای مجازی به آلوده کردن ذهن مخاطب پرداخته و شکست نرسیدن به اهداف خود را با متهم کردن رزمندگان و فرماندهان دوران دفاع مقدس جبران می کنند و عده ای تحت تاثیر آنها همان مطالب و القائات را تکرار می کنند.
امام خمینی (ره) در پیام مورخ ۱۳۶۷/۱۲/۳ خطاب به روحانیون به ده ها فراز از نتایج پُربار جنگ اشاره میکنند که امروز به وضوح قابل لمس است و دشمنان به واقعی بودن آن اعتراف می کنند.
بر خلاف واقعیت‌های دفاع مقدس، امروز برخی افراد ضعیف النفس تحت تأثیر القائات جعلی، فرماندهان سپاه را عامل طولانی شدن جنگ و افزایش تلفات نیروهای خودی می‌دانند، در حالی‌که همه دستاوردهای مورد نظر امام و شرایط امروز کشور در منطقه بحران زده خاورمیانه از مقاومت رزمندگان اسلام در طی هشت سال دفاع مقدس است.
فرماندهان سپاه پاسداران طی هشت سال دفاع مقدس، بالاترین درس نظامی را در مواجهه واقعی با صحنه های مختلف نبرد زمینی، دریایی، هوایی و چریکی به دست آوردند که ارتش عراق با وجود مستشاران غربی و شرقی حاضر در عراق نتوانستند در حوزه علوم نظامی و تاکتیکی بر فرماندهان ایرانی غلبه کنند و فقط توانستند با بسیج امکانات و تجهیزات مدرن خود و به کارگیری سلاح های غیر متعارف شیمیایی و موشکی در نبردی ناجوانمررانه غلبه نسبی بر نیروهای ایرانی به دست آورند.
برای اثبات این ادعا کافی است، عملکرد تیمی محدود از فرماندهان سپاه به فرماندهی سردار قاسم سلیمانی و تعدادی رزمنده جان برکف از معدود کشورهای مسلمان را بررسی کنیم که توانستند پایتخت دو کشور مسلمان عراق و سوریه را از حلقوم عوامل صهیونیسم خارج کنند.
مطمئنا شکست سنگین دشمن در عدم دستیابی به اهداف خود در ایران و سوریه و عراق و یمن و لبنان برایشان غیر قابل تحمل است و از هر فرصتی و هر راهی برای جبران آن کوتاهی نخواهند کرد.
