کربلای چهار مقدمه پیروزی‌های بزرگ و تعیین کننده آینده جنگ
عملیات کربلای 4 و کربلای 5 را که با فاصله ده روز انجام شد، باید آغاز یکسری عملیات ها دانست که جنگ را به تعیین تکلیف زودتر هدایت می کرد، این عملیاتها که در منطقه عمومی اروندان بایستی صورت می گرفت مقدمه فشار های بین المللی ایران بر مجامع جهانی، برای فشار بر صدام جهت به رسمیت شناختن حقوق ملت ایران دانست.
اگر چه در مرحله اول این مجموعه عملیاتها بواسطه اطلاعات و کمک های ایالات متحده آمریکا (اطلاعات ماهواره ای) و ستون پنجم سازمان مجاهدین خلق و خیانت برخی عناصر نفوذی منجر به تلفات سنگین گردید اما نقل قول طاهری اصفهانی در خصوص تاکید شخص خاصی بر ادامه و اجرای عملیات گویای مطالب مهمی است.
مجموعه عملیات های اروندان و دستاوردهای بعدی که از دل کربلای چهار حاصل شد، سرنوشت جنگ را رغم زد و باعث شد ما در کربلای پنج یکی از بزرگترین پیروزی ها را به دست آوریم و پس از آن در خصوص فاو و آینده جنگ دست بالا را داشته باشیم و صدام را مجبور به آمدن پای میزی کردیم که عزت ایران را به دنبال داشت.
جناب استاد همه چیز دانی که اخیرا بجای پاسخگویی در قبال عملکرد خود به فرافکنی ها رو نموده است بهتر است چند مطلب را بداند:
۱. تاریخ نظامی با قضاوت نظامی دو نوع تخصص است اگرچه مردم ما آگاه تر از آن هستند که کسی به خود اجازه دهد تا حقیقت طلایی دفاع مقدس را وارونه به آنها انتقال دهد و مردم ما بخوبی می دانند که فنون نظامی تخصصی هست که هرکسی در آن مهارت ندارد.
۲. آمار شهدا در هردو عملیات کمتر از پنج هزار است که در خط درگیری کمتر از سه هزار است و بقیه در پشت جبهه بوده.
۳. قصد امریکا و کشورهای خلیچ فارس ادامه یک جنگ بی پایان بوده است. جنگی بنام آتش بس و مرزهای بلاتکلیف وسرشاخ نگهداشتن ایران و عراق برای سالهای طولانی.
۴.عملیات کربلای چهار وپنج پس از فاو طرح نقشه آنها را بهم ریخت. اگر کربلای چهار صورت نمی گرفت کربلای پنج هم که در همان مکان و پس از ده روز بعد صورت گرفت انجام نمی شد و دشمن قبل از صدور قطعنامه 598 به فاو حمله می کرد و ایرا ن با دست خالی وبدون تعیین تکلیف مرزها باید سر میز مذاکره می نشست.
۵. بهتر است اظهار نظر در این خصوص را به متخصصان نظامی واگذاریم تا مباحثه کنند نه کسانی که هیچ گونه تخصصی در فنون نظامی ندارند!
و......
بی شک تاریخ گواه بر خدمت کهنه سربازان و خیانت برخی سیاسان خواهد بود!
در پایان جناب دکتر کاملا آشنا؛
سخن دان پرورده پیر کهن بیندیشد، آن گه بگوید سخن
مزن بی تأمل به گفتار دم نکوگوی، اگر دیرگویی چه غم
