به گزارش تابناک به نقل از ایسنا، یکی از محرکات شنوایی قدرتمند، صدای مادر است که باعث افزایش توجه و فعال شدن مناطق خاصی از مغز می‌شود. تماس با صدای مادر قبل از تولد می‌تواند برای مغز این امکان را فراهم کند که بلافاصله بعد از تولد آمادگی شنوایی را داشته باشد؛ زیرا قرار گرفتن در معرض صدای مادر و شنیدن ضربان قلب مادر باعث توسعه راه‌های عصبی در مغز برای مهارت شنیدن می‌شود.
صدای صحبت کردن مادر موجب افزایش توجه، تقویت و تکامل زبان کودک می‌شود. با توجه به نتایج مطالعات مختلف مبنی بر تاثیر صدای مادر بر آرامش کودک و تاکید بر ارتباط عاطفی مثبت بین مادر و کودک و همچنین نقش پرستاران در کاهش اضطراب و درد کودکان، محققان دانشگاه علوم پزشکی زاهدان مطالعه‌ای با هدف بررسی تاثیر صدای ضبط شده مادر بر شدت اضطراب و درد کودکان تحت عمل جراحی بستری در بیمارستان علی بن ابیطالب (ع) زاهدان انجام دادند.
روش غیردارویی برای رفع اضطرابِ قبل از عمل | موسیقی آرامبخش
۸۰ کودک در این مطالعه شرکت کردند که ۴۰ نفر از آن‌ها در گروه کنترل و بقیه در گروه مداخله بودند. کودکانی که در این مطالعه شرکت کرده بودند سه تا ۶ ساله بودند. بر اساس آن چه در مرکز ثبت کارآزمایی بالینی ایران منتشر شده است، نحوه انجام مطالعه به این صورت بوده است که کودکان تحت عمل جراحی شکم در بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم می‌شوند و در روز قبل از عمل صدای مادر ضبط می‌شود و در طی دو مرحله برای کودک با هدفون پخش می‌شود و اضطراب قبل از جراحی و درد پس از جراحی سنجیده می‌شود.
یافته‌های به دست آمده از پژوهش حاضر نشان می‌دهد که گوش دادن به صدای مادر بر کاهش اضطراب قبل از عمل و درد بعد از عمل موثر است. پرستاران به عنوان عضوی از تیم مراقبت بهداشتی و با توجه به تماس طولانی و نزدیکی که با کودکان دارند، می‌توانند از تحریک صوتی با صدای مادر به عنوان روشی غیردارویی، بدون هزینه و مورد قبول کودکان استفاده کنند.
نویسندگان این مقاله می‌گویند: با این حال پیشنهاد می‌شود که در محیط انتظار اتاق عمل محیطی امن برای کودکان فراهم شود و به نظر می‌رسد تحریک بصری به همراه تحریک صوتی می‌تواند تاثیر بهتری بر اضطراب کودکان بگذارد و انجام تحقیقاتی که به بررسی تاثیر تحریک سمعی و بصری کودکان تحت عمل جراحی بپردازد پیشنهاد می‌شود.
بر اساس اعلام پایگاه نتایج پژوهش‌های سلامت کشور، مقاله این پژوهش که در نشریه International Journal of Pediatrics منتشر شده است، توسط عالیه جلال‌الدینی، فرشته قلجائی، علی نویدیان و فاطمه اویژگان نوشته شده است.
