به گزارش تابناک به نقل از روابط عمومی بنیاد سعیدی، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بنیاد سعدی در دیداری با سفیر جمهوری اسلامی افغانستان در ایران، عبدالغفور لیوال در روز شنبه (۱۷ آبان‌ماه ۹۹) «به شهادت رسیدن» شماری از دانشجویان و استادان دانشگاه کابل را به او و «ملت دوست و برادر، افغانستان» تسلیت گفت.
حداد عادل در این دیدار ضمن محکوم کردن این‌گونه «اعمال تروریستی»، اظهار کرد: ما امروز در این‌جا حضور یافته‌ایم که اعلام کنیم غم و اندوه شما غم و اندوه ماست و ملت ایران را شریک غم خود بدانید. باور ما همیشه این بوده که دو ملت ایران و افغانستان، دو کشورند با یک فرهنگ و ما هیچ نوع دوگانگی‌ای، از نظر فرهنگی، با ملت افغانستان احساس نمی‌کنیم.
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و رئیس بنیاد سعدی افزود: این حادثه، حادثه بسیار تلخی بود. این‌که به دانشگاه هم حمله کنند و جوانان دانشجو را در کلاس درس به شهادت برسانند، استادان را به شهادت برسانند، در واقع دشمنی این تروریست‌های جنایتکار را با علم و فرهنگ و انسانیت نشان می‌دهد. در این چند روز این عبارت «جان پدر کجاستی؟» در سراسر ایران بر سر زبان‌ها افتاد و هر کس آن را تکرار می‌کند در دل خود با آن پدر، با همه پدر‌ها و مادرها، و با همه ملت افغانستان، احساس همدردی می‌کند. این عبارت اگر به هر زبان دیگری به‌جز زبان فارسی بیان می‌شد، این تأثیر را نداشت و واقعا مصداقِ «جانا سخن از زبان ما می‌گویی» بود؛ سخنی بود از دل برخاسته و بر دل نشسته. اگر این شرایط کرونایی نبود ملت ایران احساسات خود را بیشتر نشان می‌داد.
او سپس گفت: ما به‌عنوان فرهنگستان زبان و ادب فارسی که زبان فارسی را میراث مشترک ایران و افغانستان می‌دانیم خدمت شما رسیدیم که از شما خواهش کنیم که مراتب تسلیت همه ملت ایران را به ملت و دولت افغانستان، به خانواده‌های داغدار، به دانشگاه کابل اعلام بفرمایید و اطمینان بدهید به ملت افغانستان که تنها نیستند و ملت مبارز و انقلابی و مقاوم ایران ان‌شاءالله انتقام این خون‌های معصوم را از جنایتکاران خواهد گرفت. امیدواریم روز‌های خوش در پیش باشد. هرچه در افغانستان امنیت و پیشرفت بیشتر باشد امنیت و پیشرفت ما هم بیشتر خواهد بود.
پس از آن محمدرضا ترکی، عضو وابسته و مدیر گروه ادبیات انقلاب اسلامی فرهنگستان در سخنانی کوتاه اظهار کرد: وجه مشترک دو ملت عمدتا فرهنگ آن‌هاست و این جنایت در واقع علیه فرهنگ دو کشور بود و ما هم، به همان اندازه، آن را علیه دانش و فرهنگ و تاریخ خودمان می‌دانیم. امیدواریم که از این پس شرایط به نحوی پیش برود که دیگر شاهد چنین اتفاقاتی نباشیم.
در ادامه محمدرضا نصیری، عضو وابسته و دبیر فرهنگستان زبان و ادب فارسی، با اشاره به پیشینه فرهنگی و تاریخی افغانستان، به‌ویژه نقش مهم کابل در شکل‌گیری و پیشرفت فرهنگ و تاریخ افغانستان، این ضایعه را به ملت و دولت و به‌ویژه جامعه فرهنگی افغانستان تسلیت گفت و بیان کرد: باعث تأسف است که چنین وقایعی در این منطقه رخ می‌دهد. اما به اعتقاد من فرهنگ این منطقه آن‌چنان توانی دارد که نه‌تن‌ها با این اقدامات از بین نمی‌رود بلکه این مسائل باعث رشد بیشتر آن خواهد شد.
در پایان این دیدار عبدالغفور لیوال، سفیر جمهوری افغانستان در ایران، اظهار کرد: ما بیشتر از ۲۰ تن از نخبگان خود را که قرار بود امسال فارغ‌التحصیل شوند از دست دادیم و شاهد این عمل «وحشیانه» بودیم که هیچ‌گونه توجیهی هم نداشت؛ نه از نظر دین اسلام و نه از نظر منطق هیچ‌گونه جنگی. در این میان همدردی و همدلی حکومت و دولت و مردم ایران بیشتر از دیگر کشور‌ها بود. تمام دانشگاه‌های ایران پیام تسلیت فرستادند و بزرگانی از تمام سطوح به این‌جا آمدند.
او افزود: بهترین پاسخی که به تروریست‌ها داده شد از طرف خود دانشجویان دانشگاه کابل بود و آن این بود که از فردای آن روز دانشگاه مجددا باز شد و دانشجویان و استادان به کلاس‌ها بازگشتند.
سفیر افغانستان در ایران همچنین اظهار کرد: کابل شهری است که مشترکات زیادی از تمام فرهنگ‌های منطقه را در خود دارد؛ از شبه‌قاره و هندوستان گرفته تا ایران و تاجیکستان. ما امیدواریم که به اجماعی درباره صلح و ثبات در منطقه برسیم و این غم، آخرین غم ما و آخرین غم شما باشد.
در پایان این دیدار غلامعلی حداد عادل در دفتر یادبودی که در محل سفارت افغانستان در ایران، برای شهدای حادثه «تروریستی» دانشگاه کابل تهیه شده بود یادداشتی نوشت. متن یادداشت او از این قرار است:
«بسم الله الرحمن الرحیم
چه بگویم که دل‌افسردگیت از میان برخیزد
نفس گرم گوزن کوهی
چه تواند کردن
سردی برف شبانگاهان را
که پر افشانده به دشت و دامن
«دکتر شفیعی کدکنی»
با اندوه بسیار، شهادت دانشجویان دانشگاه کابل را در حمله تروریست‌های جنایتکار به سفیر محترم جمهوری افغانستان در ایران و دولت و ملت افغانستان، به‌ویژه به استادان و دانشجویان دانشگاه کابل تسلیت می‌گویم.»
