به گزارش سرویس ورزشی تابناک، رسول خادم پس از آنکه تصمیم گرفت از ریاست فدراسیون کشتی استعفا دهد، از عضویت در هیئت رئیسه اتحادیه جهانی هم کناره‌گیری کرد. چیزی که انتقاد بسیاری را به همراه داشت.
او با هزینه زیاد و ارتباطات گسترده و سرمایه‌گذاری چند ساله توانسته بود یک کرسی مهم برای کشتی ایران در UWW به دست آورد، یک کرسی ارزشمند که بعد از آن هرگز حتی نتوانستیم به آن نزدیک هم شویم. دیدگاهش این بود که وقتی در رأس فدراسیون کشتی ایران نیست و عملاً نمی‌تواند اهداف مد نظر خود در داخل کشتی کشور را پیش ببرد، حضورش در اتحادیه جهانی کشتی هم فایده‌ای به حال کشتی ایران نخواهد داشت.
منتقد سرسخت استعفای او، علیرضا دبیری بود که پس از یک دوره بلاتکلیفی و اداره کشتی با دو سرپرست (حمید بنی‌تمیم و بهروز نعمتی) بعد از استعفای رسول خادم؛ جایگزین او در فدراسیون کشتی شد.
دبیر هربار صحبت از اتحادیه جهانی و نداشتن کرسی به میان آمد، شدیداً به تصمیم رسول خادم اعتراض کرد که این کرسی برای کشتی ایران بوده، نه شخص و خادم که با سرمایه دولتی و غیردولتی توانسته بود رایزنی و لابی لازم را برای عضویت در این نهاد داشته باشد، نباید کرسی مهم کشتی ایران را از دست می‌داد.
بعد از آن، گزینه‌هایی برای جایگزینی با رسول خادم و البته شروع دوباره از نقطه صفر برای به دست آوردن کرسی در اتحادیه جهانی مطرح شدند، اما مشخصاً کار سختی در پیش بود و هر چه جلوتر می‌رفتیم، کار سخت‌تر هم به نظر می‌رسید.
جدی‌ترین گزینه، حمید سوریان بود. دارنده ۷ نشان طلای جهانی و المپیک کشتی فرنگی که چهره‌ای محبوب و مشهور در دنیای کشتی محسوب می‌شود، اما اساساً محبوبیت و مشهور بودن فاکتورهای لازم برای به دست آوردن کرسی نبودند و نگاهی حتی گذرا به لیست افرادی که عضو هیئت رئیسه اتحادیه جهانی هستند نشان می‌دهد درصد کمی از آنها، از این دو فاکتور سود می‌برند.
لابی در سطوح بالا و حمایت همه جانبه دولت‌ها فاکتورهای مهم‌تری در این زمینه هستند، اما در مورد حمید سوریان پیش از این موضوعات، مسئله مهم این بود که او میل و رغبتی به حضور فعال و حتی نیمه فعال در کشتی هم ندارد و باب میل او، همین دورادور با کشتی و دوستانش در کشتی ارتباط داشتن است.
سوریان حتی هیچ‌گاه در حد نایب رئیس فدراسیون کشتی هم در اتفاقات کشتی سهیم نبود تا اینکه در نهایت استعفای رسمی خود را ارائه کرد و حالا چند سالی است که کشتی نایب‌رئیس ندارد.
بنابراین از همان روزی که نام سوریان برای جایگزینی رسول خادم در هیئت رئیسه اتحادیه جهانی مطرح شد، مشخص بود این یک معرفی نمایشی است و کار به سرانجام نخواهد رسید. سوریان پیش از انتخابات، رسماً اعلام کرد که از کاندیداتوری کناره‌گیری خواهد کرد.
در آن ایام نامی از عبدالمهدی نصیرزاده هم به عنوان یک گزینه خوب برای عضویت در اتحادیه جهانی مطرح بود! گزینه‌ای که جامعه کشتی قبولش نداشت و نمی‌خواست بیش از این در کشتی پست بگیرد، اما مقبول فدراسیون دبیر بود و بعد از چند سال همکاری با فدراسیون به عنوان رئیس سازمان لیگ، حتی زمانی که توانست ریاست فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام را به دست آورد، اما همچنان عضو هیئت رئیسه فدراسیون کشتی باقی ماند.
چندی قبل اعلام کاندیداتوری علیرضا دبیر برای انتخابات هیئت رئیسه اتحادیه جهانی سر از یکی از صفحات اینستاگرامی درآورد؛ بعد از آن هم نوشته شد که او از این کاندیداتوری کناره‌گیری کرده است.
حالا در آخرین اظهارنظر رسمی فدراسیونِ دبیر، ابراهیم مهربان دبیر و سخنگوی فدراسیونش می‌گوید که «دبیر قبل از بازی‌های المپیک نامزدی خود را برای حضور در این پست به اتحادیه اعلام کرد اما پس از المپیک با توجه به شرایط به وجود آمده، نامه انصراف خود را به اتحادیه ارسال کرد. برنامه این بود که رایزنی‌ها و لابی‌ها همزمان با بازی‌های المپیک در پاریس انجام شود اما به دلیل حساسیت بالای مسابقات، رئیس فدراسیون کشتی در کنار کشتی‌گیران و در سالن گرم مسابقات حضور داشت و فرصت نداشت که در جایگاه ویژه سالن و یا در دهکده حضور یابد تا مذاکرات خود را با رؤسای فدراسیون‌های کشتی سایر کشورها انجام دهد.»
البته که خود دبیر هم از قبل می‌دانست باتوجه به علاقه‌ای که به امور فنی کشتی داشته و در یک سال منتهی به المپیک، بسیار بیشتر از گذشته درگیر موضوعات فنی تیم ملی آزاد بوده، المپیک هرگز وقت خالی برای او در جهت مذاکره و لابی ایجاد نخواهد کرد.
خوب دبیر که‌این همه علاقه به مسائل فنی داره و درگیر مسابقات و تمرینات کشتی گیران و دخالت در کادر فنی به‌جای انصراف از بدست آوردن کرسی جهانی از فدراسیون انصراف بده و سرمربی تیم ملی بشه این بهتر نیست؟