سینمای شرق و جنوب شرق آسیا با هنرهای رزمی گره خورده و یکی از مشخصه‌های پررنگ سینمای قاره کهن را نیز همین زدوخوردها در قالب فنون رزمی و در پوشش مختلف شکل داده و قلب چنین فیلم‌هایی نیز چین است اما در سال‌های اخیر، ژاپن، کره جنوبی، تایلند و حالا اندونزی نیز درصدد برآمده‌اند تا با بهره گیری از هنرهای رزمی آثاری را خلق کنند و «یورش: رستگاری / The Raid: Redemption» نیز یکی از نمونه‌های همین سینما است.
به گزارش «تابناک»، در میان کشورهای آسیایی که تریلرهای جذاب می‌سازد، بعید است تاکنون نام کشور اندونزی را شنیده باشید تا چنین تصویری از این کشور داشته باشید اما «یورش: رستگاری / The Raid: Redemption» نمونه موفقی برای پاسخ مثبت به این پرسش اساسی است که آیا سینما حد و مرض نمی‌‌شناسد و در هر نقطه ای از جهان و بدون حضور ستاره‌های مطرح هالیوود می‌توان آثار دارای کشش و جذابیت های یک اثر استاندارد را خلق کرد؟
«یورش: رستگاری» محصول مشترک سینمای اندونزی و آمریکا است که علی رغم محدود یک میلیون و صدهزار دلاری اش (عددی بسیار کوچک نسبت به بودجه‌های معخول فیلم‌های اکشن) از ساختار و کیفیت نسبتاً بالایی برخوردار است و منتقدان با امتیاز 7.3 از 10 به این فیلم، نمره قبولی به سازندگانش داده اند. فیلم به واسطه رویکرد آسیایی اش فاقد کوچک ترین صحنه های غیراخلاقی است اما در عین حال خشونتی بی‌سابقه دارد که باعث شد برخی سکانس‌ها در خلاصه این اثر تقدیم تان نشود.
بر اساس آنچه در فیلم 101 دقیقه‌ای روایت می‌شود، گروهی از کماندوهای پلیس اندونزی بدون بهره گیری از پشتیبانی (به دلیل رفتار تک روانه رئیس‌شان) به مأموریتی دشوار در جاکاراتای اندونزی اعزام می‌شوند. آنها باید به مجتمع آپارتمانی عظیم که محل اقامت بزرگترین خلافکاران شهر است نفوذ کنند؛ ساختمانی که پیش از این نیز پلیس هجوم‌هایی به آن داشته اما هرگز نتوانسته موفق باشد و اینک این کماندوها قرار است با یورش به داخل این ساختمان، آنچه تاکنون تحقق نیافته را جنبه عملی ببخشند.
این ساختمان 30 طبقه که بسیاری از اتاقهای آن به انواع و اقسام خلافکاران شهر اجاره داده شده اما تنها از داخل تهدیدی برای گروه‌های پلیس محسوب نمی‌شود و زمانی که گروه پلیس باید طبقه به طبقه به صورت مخفیانه اقدام به پاکسازی می‌نماید و در نهایت در طبقه آخر، رئیس بزرگ خلافکاران به همراه دو دستیار باوفایش را دستگیر نماید با شلیک‌های تک تیراندازان خلافکار از بیرون ساختمان مواجه می‌شوند و در می‌یابند که در کمینی بزرگ گرفتار شده‌اند. این گونه است که راهی برای این گروه 20 نفره جز مبارزه تا سر حد مرگ با این جنایتکاران تا بن دندان مسلح باقی نمی‌ماند.
از ویژگی‌های این فیلم خوش ساخت، داستان نسبتاً محدود و به اوج رسیدن سریع است؛ هیجانی که بخشی از آن توسط شخصیت نخست فیلم که یک پلیس مسلمان است، خلق می‌شود و در نهایت این پلیس از معدود کاراکترهایی است که زنده می‌مانند، همین پلیس است. گرت ایوانز کارگردان این اثر ترجیح داده به جای آنکه داستانی پیچیده و پرکششی خلق کند و تماشاچی را به مرور به اوج داستان ببرد، پس از گذشت چند دقیقه از فیلم با اوج گیری ماجرا همراه می‌سازد و تماشاچی اطلاعات بسیار اندکی درباره کارکترها دارد و این فقر نگاه تا انتهای فیلم نیز حاکم است.
اگر در پی یک اکشن پرالتهاب بدون پیچیدگی‌های داستان و اتفاقات باورنکردنی هستید، دعوت‌تان میکنیم تا به تماشای خلاصه 53 دقیقه ای از «یورش: رستگاری» در «تابناک» بنشینید و نظرتان را درباره این فیلم با ما در میان بگذارید. 
