عیدی سینماگران برای سال ۹۳ پرداخت نخواهد شد؟

عیدی که سال گذشته با نام هدیه رئیس جمهور به اهالی سینما داده شد، هرچند با نقدهایی به ویژه در شیوه اهدای این هدایا همراه بود، اصل چنین پرداختی کاری مثبت بود که تصور می‌شد در سال‌های بعدی نیز تکرار شود؛ اما ظاهراً با تغییر مدیران، اراده‌ای برای تکرار اهدای چنین هدیه‌ای به اهالی فرهنگ نبوده و حتی خبری از عیدی به اهالی سینما نیست؛ اتفاقی که هنوز برای رقم زدنش دیر نشده است.

به گزارش «تابناک»، اواخر سال ۱۳۹۱، شنیده‌هایی درباره هدیه نوروزی رئیس دولت دهم به سینماگران به گوش می‌رسید که به سرعت به خبر مبدل شد و سرانجام عدد ۶۰۰ هزار تومان به عنوان مبلغ اهدایی در قالب کارت‌های هدیه به سینماگران رسماً اعلام و با تأخیر در اواخر فروردین ماه ۱۳۹۲ به اهالی سینما اهدا شد؛ اما شیوه عجیب اهدای این هدیه، اصل عمل انجام شده را تحت الشعاع قرار داد و باعث شد که اصل عمل انجام شده نیز دیده نشود و در حاشیه قرار گیرد.

در نیمه دوم فروردین ماه ۹۲، آگهی نیم‌تای پایین یکی از صفحات روزنامه‌های سینمایی، از نحوه پرداخت هدیه رئیس دولت وقت و زمان بندی این پرداخت این هدیه برای هر صنف از صنوف سینمایی خبر می‌داد؛ هدیه دو میلیارد و چهارصد میلیونی که در واقع ثمره تغییر و تحولات در ساختار سینمایی و ایجاد سازمان سینمایی و بودجه مستقل این سازمان بود تا اهالی سینما که آنچنان با دولت دهم همراهی نکرده بودند، در آخرین ماه‌های دولت دهم با این مجموعه قرابت بیشتری با این دولت بیابند؛ هرچند برخی از اعداد بزرگ تری درباره پرداخت با نام اهدا به سینماگران سخن به میان آورده‌اند.

منطق حکم می‌کرد غیبت عمده سینماگران در محل ساختمان جامعه صنفی تهیه‌کنندگان ثبت شود و اما صبح روز ۲۱ فروردین ۱۳۹۲، سیلی از جمعیت برای دریافت همین هدیه ناقابل جلو این ساختمان صف کشیدند و لحظه به لحظه به این جمعیت افزوده می‌شد؛ انگار به این قصد زود آمده بودند که پیش از آنکه عوام، چهره‌شان را در صف ببینند، هدیه را بگیرند و محل را ترک کنند.

این گروه از سینماگران ساعت هشت صبح برای دریافت هدیه‌شان در محل جامعه صنفی تهیه‌کنندگان نام نویسی کردند، ولی تا سه ساعت بعد، درهای دفتر این صنف باز نشد تا این رویه منجر به درگیری و حتی تنش‌های فیزیکی میان سینماگران و ساکنان سایر آپارتمان‌های تجاری ـ اداری واقع در مجتمع مذکور شود و سرانجام اینکه سینماگران موفق به دریافت هدایایشان پیش از ظهر شدند؛ رخدادی که شبیه آن در روزهای پایانی نوروز ۹۲ نیز در توزیع هدایای برخی صنوف دیگر رسانه‌ای‌ شده بود.

در آغاز گمان می رفت چنین اتفاقی رخ ندهد و سینماگران اساساً هدیه ۶۰۰ هزار تومانی را قابل ندانند که صف بکشند، به ویژه که تنش درباره خانه سینما بالا گرفته بود و جامعه صنفی تهیه کنندگان یکی از صنوف تازه و به نوعی مقابل خانه سینما بود. با این حال تنها چهره‌های بسیار مشهور و به طور خاص کارگردان‌های شاخص، بازیگران سر‌شناس و فیلمبرداران مشغول، در این صف نایستادند و دیگر سینماگران از این کار کوچک استقبال کردند؛ هرچند این کار با کرامت انسانی شان چندان تطبیق نداشت.

همان زمان این نقد مطرح شد که ‌ای کاش به جای چنین کاری، در پی راهکارهایی برای تأمین پشتوانه مالی اهالی فرهنگ از جمله سینماگران بودند و طرح‌های اینچنین انجام نمی‌شد؛ اما واقعیت آن است که در این شرایط، وزارت فرهنگ و ارشاد توان بیمه جامع و رایگان کردن هزینه درمان همه اهالی فرهنگ را هم ندارد، چه رسد به آنکه پرداختی شبیه حقوق بی‌کاری برای ایشان در نظر بگیرد.

به دلیل همین وضعیت و بی‌کاری و ضعف بنیان‌های مالی بیش از 70 درصد سینماگران، هدایای نوروزی را نیز می‌توان فرصتی مغتنم دانست که می‌شد هم از سینماگران به صنوف دیگر فرهنگی نظیر تئا‌تر، موسیقی و هنرهای تجسمی نیز توسعه‌اش داد؛ اما به ظاهر اراده‌ای برای همین پرداخت به سینماگران نیز وجود نداشت و سینماگران ضعیفی که سال گذشته این عیدی ششصدهزارتومانی را دریافت کردند، خبری از پرداخت دوباره همین هدیه به ایشان نیز نبوده و این اتفاق چندان مثبتی نیست.

هرچند نوع پرداخت هدیه قابل تغییر بود و می‌شد با پست به نشانی منزل هنرمندان یا واریز به حساب ایشان باشد، اصل این پرداخت یک ضرورت و کمک حداقلی برای چهره‌هایی بود که مردم گمان می کنند تمکن مالی دارند؛ اما بر خلاف ۱۵ تا ۲۰ درصد سینماگران، وضعیت مالی خوبی ندارند و صورتشان را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند. باید بپذیریم برخی از رویدادهایی که در دوره مدیران پیشین سینمایی اتفاق افتاد، از اساس اشتباه نبود و باید اجرایی شود و البته پرداخت این هدیه به هنرمندان، یکی از آن‌هاست.