یک عضو هیئت علمی دانشگاه گفت: برخی از مردم از صحبت کردن با زبان بومی عار دارند.
مسعود سپهوندی در گفتوگو با ایسنا در لرستان بیان کرد: هر هنری شاخصهای مربوط به خود را دارد و ادبیات هم از این مورد استثنا نیست؛ شاخصه اول ادبیات بومی، زبان است.
او با اشاره به اینکه زبان و فرهنگ دو شاخص عمده ادبیات بومی هستند، بیان کرد: همچنین ادبیات بومی مضاف بر زبان، شامل افکار، اندیشهها و آرای قوم یا منطقه خاص خود است؛ یعنی این نوع از ادبیات باید نشأت‌گرفته از عصاره فرهنگی آن ملت باشد.
سپهوندی با بیان اینکه لالاییها، ترانهها و تصویرهای ادبیات بومی باید مربوط به حوزه جغرافیایی آن باشد، اظهار کرد: به طور مثال نمیتوان از ادبیات بومی منطقه لرستان حرف زد اما تصویری که به‌دست میدهیم، مربوط به کویر لوت باشد.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه فرهنگ، حیطه گستردهای از ادبیات بومی چون باور و اعتقادات، یادمان، رسوم، نحوه پوشش و... را شامل می‌شود، با اشاره به برخی از بایدها برای حفظ این مهم، ادامه داد: ما باید زبان و فرهنگ خود را به عنوان یک میراث گرانبها حفظ و به دیگران منتقل کنیم تا بعدها آه و افسوس نخوریم که چطور این مهم از دست رفت.
او یادآور شد: اگر فرهنگ و زبان یک قوم فراموش شود، عزت، شرف و ملیت ما از بین خواهد رفت؛ میتوانیم از تکنولوژی برای احیا و توسعه ادبیات بومی استفاده کنیم و از سرعت پیشرفت عرصههای مختلف تکنولوژی غافل نباشیم.
سپهوندی با ذکر نقاط ضعف در حوزه ادبیات بومی، خاطرنشان کرد: در مناطق بومی آنطور که باید و شاید، به این مهم توجه خاصی نشده و NGO قوی و کارآمدی نداریم.
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد خرمآباد با بیان اینکه برگزاری همایشهای کارآمد تأثیر زیادی بر گسترش ادبیات بومی دارد، یادآور شد: با تلاش، دلسوزی، صرف وقت، از تنبلی گذشتن و آستین بالا زدن در عرصههای مجازی، اینترنت، مجله و برگزاری کنفرانس‌های متعدد می‌توان ادبیات بومی را نگه داشت.
او با تأکید بر زیبا جلوه دادن ادبیات بومی گفت: متأسفانه در بین ما مردم کسانی پیدا میشوند که با زبان بومی حرف نمی‌زنند چرا که از این موضوع عار دارند.
این مدرس دانشگاه گفت: می‌توان مجدداً ادبیات بومی و حتی رسم و رسوم زیبای دوران قدیم را احیا کرد.
