مردادماه پیش‌رو موقع برداشت ۴ سال زحمت آنهایی است که برای دروی مدال های المپیک تلاش کرده اند و باید دید نصیب کاروان ایران در این دوره چه خواهد بود هر چند باز هم بخت های طلای ما به سه رشته کشتی، وزنه برداری و تکواندو خلاصه خواهد شد و در این سالها تلاشی برای افزودن به این مثلث صورت نگرفته است.
به گزارش تابناک ورزشی، المپیک لندن که به عنوان نقطه درخشان تاریخ ورزش ایران در کسب مدال طلا شناخته می شود برای جامعه ورزشی ۴ نشان زرین به ارمغان آورد. طلا هایی که شاید کمتر کسی فکرش را می کرد اما جوان بودن تیم ملی کشتی فرنگی و تلاش های محمد بنا باعث شد فقط سه مدال طلا و قهرمانی تیمی در المپیک به نام کشتی فرنگی برای همیشه ثبت شود. طلای بهداد سلیمی هم که قابل پیش بینی بود.
اما آوردگاه ریو و همه حرف و حدیث هایی که وجود دارد علاقمندان ورزش ایران را نگران کرده است تا جایی که شخص وزیر در مصاحبه ها و اظهارنظرهایش گریزی به افول احتمالی کاروان در رده بندی مدال های المپیک 2016 می زند تا افکار عمومی را برای شکستی تمام عیار مهیا کند.
شرایط حاکم بر اقتصاد کشور ورزش را بیش از هر جای ممکنی دچار چالش های متعدد کرده است. تحریم ها از یک سو و شاید برخی سوءمدیریت ها در بخش های مختلف عواملی شد تا در دوره ۴ ساله ای که جامعه ورزش فرصت داشت خود را برای المپیک موفق دیگری آماده کند قدم در راهی بگذارد که این روزها اکثر کارشناسان می گویند حتی ممکن است بدتر از المپیک ۲۰۰۸ پکن از آب دربیاید! جایی که طلای نوبرانه و روز آخری هادی ساعی از ضرب فاجعه کمی کاست .
المپیک پکن نقطه کور و ناامیدانه ورزش ایران بود. آیا قرار است این سرنوشت دوباره برای کاروان ایران این بار در سواحل کوباکابانا تکرار شود؟ در بررسی های صورت گرفته توسط گروه ورزشی سایت تابناک از کارشناسان ورزشی متعدد و متخصص، این طور استنباط می شود که کاروان ایران که تاکنون موفق به گرفتن 44 سهمیه المپیک شده اند فقط ۴ شانس پررنگ مدال طلا برای ورزش ایران در ریو متصور است.
۱- سهراب مرادی وزنه بردار وزن ۹۴ کیلو گرم
از کل سهمیه ای که ایران در وزنه برداری کسب کرده تنها کسی که به طور قطع گفته می شود شانس گردن آویز طلا دارد سهراب مرادی است و بس. البته تا قبل از مصدومیت بهداد سلیمی بی تردید شانس ایران در سنگین وزن تنها کسب طلا بود و لاغیر اما اکنون در اردوی وزنه برداری تنها خبر خوشی که هست رکورد نزدیک به طلا از سوی مرادی است.
البته برخی به کسب مدال توسط کیانوش رستمی هم امیدوار هستند اما برخی منتقدان برای او شانس نقره یا برنز قائل هستند چرا که این پهلوان کرمانشاهی در مسابقات حدنصاب های اردویی اش را تکرار نمی کند و همین موضوع مقابل طلای احتمالی او، علامت سوال بزرگی قرار داده است.
۲ و ۳- مهدی خدابخشی و فرزان عاشورزاده تکواندو
در صورتی که بازی های سیاسی در تعیین تعداد کسب مدال طلا در این رشته دخیل نباشد ایران در این رشته شانس حتمی کسب دو مدال طلا را دارد. مهدی خدابخشی در وزن - ۸۰ کیلو گرم و فرزان عاشورزاده در وزن - ۵۸ کیلوگرم نفراتی هستند که حتی توجه مسئولان ورزش ایران را به سمت خود معطوف کرده اند و امیدواری زیادی دارند که حداقل یکی از این دو نشان طلا را از آن خود کند.
از اردوی تیم تکواندو هم خبرهای خوبی می رسد و اینکه این دو ملی پوش در حال تلاش هستند تا روز به روز آماده تر شوند. در این دوره بخاطر عبرت گرفتن فدراسیون اتکواندو از مسابقات لندن و عدم تکیه بر نام ها می توان امیدوار بود که اتفاقی مشابه شکست های یوسف کرمی در انگلیس رخ نخواهد داد. هر دو رزمنده ما روی شیاپ چانگ جزو نوابغ و نوادر تکواندوی جهان هستند و قهرمانی جهان را هم با شکست کره ای ها تجربه کرده اند.
۴- قاسم رضایی کشتی فرنگی در وزن ۹۸ کیلوگرم
درحالی که از تیم ملی کشتی آزاد و فرنگی ایران همواره انتظارهای زیادی می رود اما همان طور که سالهاست تیم ملی کشتی آزاد در المپیک رنگ مدال طلا را به خود ندیده ،این بار هم به نظر نمی رسد آبی از آزادکاران گرم شود و باید گفت این ناامیدی حالا به اردوی فرنگی کاران که سه سال را زیر نظر مربیان ضعیف و کادرفنی ناکارآمد تلف کرده اند، هم سرایت کرده است.
شاگردان بنا خیلی افت کرده اند و در این مدت مربی قابلی بالای سرشان نبود تا جایی که همین سوریان برای گرفتن سهمیه تا روز نهایی گزینشی استانبول انتظار کشید و پشت صف طولانی از نام های سابقا شکست خورده از خودش ایستاد. آیا حتی خبره های فدراسیون کشتی هم برای قهرمان بلندآوازه ما که سهمیه را در چهارمین شانسش کسب کرده، مدال طلا کنار گذاشته اند؟! آنها هم می دانند اگر چنین اتفاقی رخ دهد و سوریان بار دیگر همان پلنگ درنده تشک های لندن شود، تنها معجزه محمد بناست و لاغیر.
آنچه از اردوی فرنگی به گوش می رسد و آنچه چشم ها می بیند اوضاع چندان بر وفق مراد نیست. تنها کشتی گیری که از او به عنوان شانس طلا در کاروان ایران یاد می شود قاسم رضایی کشتی گیر طلایی اهل آمل مازندران است. او در المپیک لندن هم مدال طلا را با کشتی های حسابگرانه برای ایران به ارمغان آورد.
زحمات بی وقفه و شبانه روزی رسول خادم گرچه سهمیه کامل را زودتر از فرنگی نصیب ورزش ایران کرده اما سطح فنی کشتی گیران چندان چشمگیر نیست که بشود روی آنها بدون در نظر گرفتن حوادث عجیب ورزش، حسابی برای طلا باز کرد.
در مورد تیم ملی کشتی آزاد و فرنگی نکته ای که وجود دارد آسیب دیدگی برخی از ملی پوشان است. مثلا در کشتی آزاد حسن رحیمی یکی از شانس های ایران در کسب مدال بوده و حتی برای او مدال طلا هم متصور شده بودند اما او یک ماه است با مصدومیت گردن روبرو است و تمرینات خوبی انجام نداده است.
در کشتی فرنگی هم امید نوروزی اگر دچار مصدومیت گردن و پا نمی شد شانس اصلی کسب طلا بود اما این مصدومیت او را از گردونه شانس های طلا دور کرده است.
کمیته ملی المپیک و وزارت ورزشی ها خوب می دانند که بیش از نیمی از کاروان ایران مثل هر دوره دیگری ، برای صرف حضور یافتن و پررنگ کردن مشارکت ایران در برخی رشته ها همچون پینگ پنگ، شمشیربازی، قایقرانی،بوکس،رشته های دوی سرعت و ماراتن و ... راهی المپیک می شوند و خودشان هم به مدال فکر نمی کنند.
به طور مثال در رشته دوومیدانی که همه امیدها به احسان حدادی بوده و هست، نمی توان توقع کسب مدال طلا داشت. احسان حدادی با مربی که سن و سال دارش از این گوشه دنیا به آنسو پرواز می کند و اردوهای دشوار بالا و همسطح دریا برگزار می کند اما رکوردهای تمرینی اش گواه این نگرانی است که شاید نتوان همان نقره لندن را هم از او توقع داشت. احسان در فاصله لندن تا ریو، عقبگرد داشت تا پیشرفت. او حتی به مسابقات جام الماس هم دعوت نشده است.
والیبال بعنوان تنها رشته تیمی ایران اگر هم به المپیک برسد شاهکار کرده و شمار مسافران ایران به برزیل را افزایش داده و کت و شلوارهای بلندقامتی باید برای رژه آنها دوخته شود اما در جدول مدال ها بعید است حتی یک برنز نصیب کاروان کنند.
نگرانی این روزها در حرکات و سخنان مسئولان ورزش ایران دیده می شود. خیلی از مربیان در رشته های مختلف از مدت ها قبل شاید یک سال گذشته ندا سر دادند که با این وضعیت بودجه ای و کمبود امکانات نباید توقع زیادی از کاروان ایران داشت اما آیا گوش شنوایی بود؟
سیاسی کاری هایی که بین وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پیش آمد شاید خیلی از سیاست های ورزش ما را در المپیک تغییر داد و اکنون در آستانه بدرقه کاروان باید با مشوق های شبیه سکه طلا و کفش ده کیلویی طلا و فلان زمین و بهمان آپارتمان ، ناز ورزشکاران را کشید که ماه های طلایی برای اماده سازی و بهبود رکورد و توان رقابت شان را از دست داده اندو در گوشه عزلت تماشاگر نتیجه مذاکرات هسته ای و توافق هایی بودند که از ثمره آن هنوز چیزی در اردوهای شبانه روزی شان دیده نشده است.
ورزش ایران احتیاج به یک رنسانس تاریخی دارد ، نباید توقع داشت افرادی همچون سوریان تا ابد برای ایران مدال طلا کسب کند یا بهداد سلیمی برای کسب مدال ، سلامتی و جوانی خود را قربانی کنند تا حضرات پر مضرات ورزش از برکت مدال این جوانان
