«محمود احمدی نژاد» و یارانش پس از فروکش کردن اعتراضات مردمی اخیر، با تشکیل یک کانال تلگرامی و آنچه از سوی آنها درخواست مجوز از استانداری تهران برای برپایی تجمع اعتراضی قانونمند و آرام عنوان شده، به دنبال برگزاری یک تجمع در تهران هستند. کانال مذکور بنا به گفته این طیف، هم اکنون توانسته حدود یکصد هزار تن عضو جذب کند، در حالی که کانال تلگرامی انتشار اخبار احمدی نژاد و اطرافیانش به 65 هزار تن هم نمی رسد.
به گزارش «تابناک»؛ در اقدامی تعجب برانگیز گفته می شود احمدی نژادی ها از «پاول دورف» مالک شبکه پیام رسان تلگرام درخواست کرده اند، برای افزایش ظرفیت سوپرگروه تلگرامی مذکور، ظرفیتی بیش از ۱۰۰ K (100 هزار) برای آن در نظر بگیرند. آنها بنا بر آنچه عنوان کرده اند، این گروه را برای دروف به نام «گروه تجمع اعتراضی قانونمند و آرام» معرفی کرده اند.
حالا اینکه احمدی نژاد و یارانش قرار است «نماد اعتراض» به چه باشند، معلوم نیست! کسی که هشت سال بیشترین حمایت ها را پشت سر خود دیده و تقریبا تمامی منتقدان عملکرد و اقدامات او و دولتش تحت عناوینی مانند ضد انقلاب، فتنه گر و ... رانده شده و از اعتراض و انتقاد بازداشته شده اند، امروز تحت عنوان خود ساخته ای می خواهد، نقش «نماد اعتراض» را به صورت فیک و قلابی بازی کند.
اما اینکه این نماد خودخوانده و اطرافیان او چطور و چگونه حالا مدعی چنین لقبی شده و تلاش دارند خود را تحت این عنوان به مردم تحمیل کنند، موضوعی است که امروز برخی افراد و مسئولانی که همزمان با احمدی نژاد و دولت او مسئولیت داشته اند، کناره رفته و بعضی از آنان هنوز هم بر سر کارند و باید به آن پاسخ بدهند.
نخستین اقدام «احمدی نژاد» ـ که باید با جدیت از سوی علما و سیاسیون پاسخ داده می شد ـ تلاشش برای ترویج «خرافه» بود. او در دیدار با «آیت الله عبدالله جوادی آملی»، از مراجع تقلید و استاد برجسته حوزه علمیه قم، از هاله نوری سخن گفت که در جریان سخنرانی او در مجمع عمومی سازمان ملل متحد گرد او را گرفته و حاضرین را مبهوت سخنانش کرده است. البته آیت الله جوادی آملی در همان زمان به این سخنان احمدی نژاد واکنش نشان داد، حال آنکه علما و سیاسیون دیگر پاسخ چندان درخوری به او ندادند.
این جریان تلاش برای ترویج برخی موضوعات خرافی از گذاشتن بشقاب برای امام زمان(عج) در جلسات دولت تا هاله نور ـ البته در ماجرای انتخابات 88 ـ با واکنش مواجه شد؛ اما «احمدی نژاد» در حالی که فیلم و عکس های مربوط به این موضوعات انتشار یافته بود، همه آنها را رد می کرد و مدعی بود، با وجود انتشار فیلم ها و عکس هایی مربوط به این موضوعات، هیچ گاه چنین مسائلی را مطرح و دنبال نکرده است.
دومین اقدامی که از سوی احمدی نژاد و یارانش صورت گرفت، «تلاش برای ایجاد افتراق و جدایی بین چهره ها و گروه های سیاسی کشور» بود که این مسأله هم چندین و چند سال از سوی برخی سیاسیون و چهره های حامی او به بهانه حمایت از رئیس دولت و قوه مجریه وقت با واکنش روبه رو نشد؛ اقدامی که اگر از همان ابتدا مورد مؤآخذه افراد، شخصیت ها و گروه های سیاسی قرار می گرفت، هیچ گاه شاهد برخی موضوعات اختلاف افکن شدید سیاسی در کشور نبودیم.
در این باره باید گفت، احمدی نژاد و اطرافیانش تلاش بسیاری کردند تا در سایه جدا کردن چهره های سیاسی و انقلابی کشور از یکدیگر با برچسب ها و مارک های مختلف، مسائل و اقدامات مورد نظر خود را در کشور دنبال کرده و اذهان عمومی را درگیر موضوعات و مسائل حاشیه ای کنند که تا حد زیادی هم در این خصوص موفق عمل کردند. هنوز که هنوز است عوارض این اختلاف نظر سیاسیون و جدایی ها در کشور به خوبی احساس می شود.
او (احمدی نژاد) که حالا تلاش دارد خود را «نماد خودخوانده اعتراض و مردمداری» نشان بدهد، در ادامه رویکردهای مورد نظر خود در جهت تحقق منویات شخصی اش به ویژه در جریان انتخابات، برخی چهره های تأثیرگذار انقلاب نظیر آیت الله مرحوم هاشمی رفسنجانی و حجت الاسلام علی اکبر ناطق نوری را بدون ارائه هیچ گونه سندی متهم کرد و از طرفی عکس همسر یکی از رقیبان انتخاباتی اش «میرحسین موسوی» را برای نمایش در جریان مناظره انتخاباتی به همراه آورد.
اگر همان زمانی که احمدی نژاد تلاش کرد، با اقدامات مغایر با اخلاق و وارد کردن اتهامات بدون سند و مدرک به افراد ـ که بعدا دامنه آن به برخی رؤسای قوا نظیر «علی لاریجانی» رئیس مجلس هم رسید ـ صدا و سیما فرصت پاسخ گویی را در اختیار کسانی که از ناحیه ادعاهای او متضرر شده بودند، قرار می داد و سیاسیون حامی وی نیز این اقدامات خلاف اخلاق، شرع و قانون او را مؤآخذه می کردند، او امروز پس از فروکش کردن دامنه اعتراضات مردمی، برای زنده نگه داشتن جریانی که ممکن است عوارض آن مشکلات زیادی برای کشور به همراه داشته باشد، تلاش نمی کرد.
اگر حضرت آیت‌الله مصباح یزدی در ادامه سناریوی احمدی نژاد برای تقدس بخشیدن به خود، دولت و اطرافیانش مدعی نمی شد که «وجود مقدس حضرت ولی‌عصر (عج) برای احمدی‌نژاد دعا می‌کنند» و یا در اولین دیدار خود با احمدی‌نژاد پس از انتخابات ریاست‌‌جمهوری خطاب به وی عنوان نمی کرد که «خدای متعال را شاکریم که زمینۀ انتخاب چنین شخصیتی برای این دورۀ خاص از انقلاب را فراهم کرد و آیندگان به این نتیجه خواهند رسید که انتخاب، مشحون به کرامات و معجزات بود و از این رو توفیق شکر این نعمت را از خداوند خواستاریم. عنایات حضرت ولی‌عصر(عج) یار ملت ایران بود که به چنین موفقیتی دست یافت و تلقی ما این است که این نفخۀ الهی که در این زمان در جامعۀ ما دمیده شده و آثارش در علاقۀ بیشتر مردم به دین و اندیشه‌های اسلامی ظهور یافته، مرتبه‌ای از مراتب چیزی است که در زمان پیامبر اسلام(ص) تحقق پیدا کرد و ان‌شاءالله مرتبۀ کاملش در زمان ظهور حضرت ولی‌عصر(عج) تحقق خواهد یافت». (گفتمان مصباح، رضا صنعتی، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص883) امروز او بر خلاف نظر صریح رهبر معظم انقلاب در انتخابات ریاست جمهوری کاندیدا نمی شد یا به جای پاسخگویی اینقدر مدعی نبود!
یا اگر «آیت‌الله جنتی» دبیر محترم شورای نگهبان در خطبه‌های نماز جمعۀ تهران نمی گفت، «این نامه (نامۀ احمدی‌نژاد به رئیس‌جمهور آمریکا) فوق‌العاده است و عقیده من این است که از الهامات خدا بود... توصیه می‌کنم این نامه را بچه‌ها همه بخوانند و در مدارس و دانشگاه‌ها خوانده شود و صداوسیما نیز مکرر آن را بخواند... این‌گونه حرف زدن، الهام خداوند است» و یا اینکه بارها در نماز جمعه و جلسات مختلف او و دولتش را مورد حمایت آنچنانی قرار نمی داد و دیگر اعضای بلند پایه شورای نگهبان نظیر آیت الله مومن و آیت الله یزدی حمایت های علنی از احمدی نژاد نداشتند، حالا به جای طلبکار شدن از نظام، او باید در مقام پاسخگویی قرار می گرفت.
امروز احمدی نژاد به جای پاسخگویی درباره سرنوشت و چگونگی هزینه کردن 800 میلیارد دلار درآمد نفتی جمهوری اسلامی در دوران هشت ساله دولتش ـ که در تاریخ بی نظیر بوده و علیرغم آن شاخص های اقتصادی کشور بر اساس اعلام مرکز آمار و بانک مرکزی خود او نسبت به قبل از دوره اش با افت و سقوط شدیدی مواجه شده است ـ تلاش دارد بازی را عوض کند. او می خواهد پرسشی از گذشته نشود و فقط او و اطرافیانش مدعی باشند و در ظاهر معترض به وضع موجود ،خود را به مردم عرضه کند.
اگر همان زمانی که او گفت، کابینه و اطرافیانش «خط قرمز» هستد، برخوردهای جدی با تخلفات او و دور و بری هایش می شد و ملاحظه ای در کار نبود، حالا وضعیت به گونه ای دیگر بود. اگر منتقدان به او و دولتش از سوی برخی چهره ها و گروه ها رانده نمی شدند، خیلی از شاخص های اقتصادی وضعیت بهتری داشت. اگر در سناریوهای طراحی شده او همراهی نمی شد و تهمت ها به چهره های باسابقه انقلاب، آن هم در حالی که سندی وجود نداشت، با واکنش مواجه می شد، امروز او مدعی نبود و اگر رسانه ملی بود و تنها تریبون او و اطرافیان و حامیانش نمی شد، او امروز خود را «نماد خودخوانده اعتراض» نمی دانست! و هزاران اگر دیگری که برخی دیر به آن رسیدند... .
