بازگشت فیلم‌های سینمایی روی پرده سینما با سینماماشین

شیوع ویروس کرونا که منجر به بسته شدن سالن‌های سینما شده، با توسعه روش‌های جایگزین همراه شد و از مهم‌ترین این روش‌هاT «سینما درایو-این / Drive-in cinema» است؛ اقدامی که در ایران نیز پس از چهار دهه مجدداً با فیلم تازه حاتمی‌کیا اجرایی شد و انتظار می‌رود با راه اندازی گسترده این نوع سینما که نیاز به زیرساخت‌های خاص سالن‌های سینما ندارد، علاوه بر احیای بخشی از اقتصاد سینما، این تهدید به فرصتی برای سینما تبدیل و بدین ترتیب صدها پرده سینما به ظرفیت سینمای ایران افزوده شود.

به گزارش «تابناک»؛ سالن‌های نمایش فیلم جزو نخستین مراکزی بود که در کشورهای درگیر کرونا برای جلوگیری از شیوع بیشتر کرونا بسته شد، چرا که این فضا همچون اماکن ورزشی از قابلیت بالایی برای شیوع این بیماری برخوردار بود. فاصله اندک صندلی‌ها، مسیر تنگ رفت و آمد میان سالن‌ها و همچنین رفت و آمد پرتعداد مردم در بازه‌های زمانی کوتاه از چنین فضاهایی، موقعیت‌هایی پرخطر ساخته بود و این موقعیت، گزینه‌ای به جز تعطیلی نیز پیش‌روی دولت‌ها باقی نمی‌گذاشت.

تعطیلی سالن‌های سینما منجر به زیان تاریخی صاحبان فیلم‌ها و سالن‌های سینما گشت، به گونه‌ای که زمان اکران فیلم‌ها نامشخص شد و صف طولانی برای اکران فیلم‌ها در نقاط مختلف دنیا از جمله ایران شکل گرفت. هرچند وی او دی‌ها کوشیدند در این بازار، خود را جایگزین پرده بزرگ سینما کنند، تماشای فیلم در سالن سینما، یک شرایط ممتاز است که قابل مقایسه با VOD نیست. در چنین شرایطی ایده‌هایی که از گذشته در بسیاری از نقاط دنیا اجرا می‌شد، مورد توجه قرار گرفت و از مهم‌تزین این ایده‌ها «سینما درایو-این / Drive-in cinema» یا سینماماشین است.

در این شیوه اکران، خودرو‌ها پس از خرید بلیت در یک فضای سرباز توقف می‌کنند و سرنشینان خود حین تماشای فیلم روی پرده عریض، صدای فیلم را از طریق یکی از امواج رادیو اف ام می‌شنوند و در واقع صدا از طریق بی سیم روی رادیو پخش می‌شود. این شیوه از دهه ۵۰ میلادی در بسیاری از کشور‌های دنیا رایج شده و البته بیشترین توجه در آمریکا بود که بر پایه برخی آمار‌، نزدیک به ۴۰۰۰ سینما درایو-این در آن دوران فعال شدند و البته به مرور شمار آن‌ها کمتر شد.

سینما تهران‌پارس یا درایوین سینمای تهران‌پارس اولین سینمای اتومبیل‌رو در ایران بود که در سال ۱۳۳۹ در تپه‌های تهران‌پارس افتتاح شد و گنجایش آن ۲۸۴ اتومبیل و بهای بلیتش ۱۵۰ ریال بود. سینما ونک یا درایوین سینمای ونک نیز دومین سینمای اتومبیل‌رو بود که در سال ۱۳۴۸ با نمایش فیلم «روس‌ها دارند می‌آیند» با گنجایش ۲۳۶ خودرو در تهران افتتاح شد. از مشخصات این درایوین سینما وجود کانال‌های هوای گرم بود که توسط لوله‌های مخصوص قابل انتقال به تمام اتومبیل‌ها می‌رسید، به‌طوری‌که در تمام اوقات سال حتی در زمستان هم امکان تماشای فیلم وجود داشت.

در دوران کرونا توجه به این امکان بیشتر شد، به گونه‌ای که کشورهایی، چون آمریکا، کره جنوبی و آلمان کوشیدند از این امکان مجدداً بهره برداری کنند که البته برخی کشور‌ها نظیر آلمان برای استفاده از چنین امکاناتی نیز قوانینی همچون سرپوشیده بودن (کروک نبود) خودرو و حضور حداکثر دو سرنشین در خودرو را لحاظ کرده‌اند و حتی استفاده از چنین طرحی نیز با آزادی کامل همراه نشده است. در آمریکا نیز پارکینگ برخی سالن‌های سینما به سینما درایو-این تغییر وضعیت داد شده و این ظرفیت در بخش‌هایی از فلوریدا و یوتا فعال شده است.

اکنون سازمان اوج به همراه مجموعه سینمایی بنیاد مستضعفان و برج میلاد، طرح سینماماشین را پس از چهل سال توانست در ایران اجرا کند تا بدین ترتیب شرایط اکران فیلم «خروج» ساخته ابراهیم حاتمی کیا فراهم شود و جمعه با قیمت بلیت ۴۰ هزار تومان و ظرفیت ۱۶۰ ماشین در هر اکران در پارکینگ برج میلاد به اجرا درآمد و قاعدتاً با بلیت ۴۰ هزار تومانی در این مقطع، مخاطبانش همان گروه‌هایی می‌توانند باشند که ردیف‌های کنسرت‌های موسیقی را می‌گیرند، هرچند به زعم برخی با توجه به آنکه دو نفر ساکن خودرو هستند و با وجود اعلام محدودیت دو نفر، می‌توان سرنشین بیشتری داشت، این قیمت منطقی خوانده شده است.

اتفاق مهمی که با این طرح رخ داد، تبدیل یک تهدید به فرصت در ایران بود و بدین ترتیب در کشوری که تعداد سالن‌هایش کمتر از استاندارد کشور‌های توسعه یافته است، ظرفیتی که در این سال‌ها قفل بود، به مدد ورود برخی که قدرت بازگشایی‌اش را داشتند، باز شد. اکنون پیش بینی می‌شود بخش خصوصی نیز در این زمینه ورود کند و شماری از سالن‌های خصوصی نیز از ظرفیت پارکینگ و فضا‌های باز خود برای «سینما درایو-این / Drive-in cinema» بهره برداری کنند. همچنین برخی سالن‌داران به دنبال اجاره پارکینگ‌ها برای تبدیل به سالن سینما در ساعات پایانی شب‌ها هستند که اگر این سلسله اتفاقات رخ دهد، اتفاق مهمی در سینمای ایران رخ داده است.