به گزارش تابناک، از سال ۱۸۶۸ که برای اولین بار بیماری ام اس شناسایی شد تاکنون محققان نتوانسته اند به دلایل بروز این بیماری ناتوان کننده پی ببرند. ژنها به عنوان عامل مهمی در این بیماری شناخته شده اند به همین دلیل است که ابتلای یکی از اعضای خانواده به این بیماری می تواند احتمال ابتلا به این بیماری را در دیگر اعضا افزایش دهد.
بررسی جدید نشان داد چندین نوع عفونت در سالهای نوجوانی با خطر ابتلا به بیماری ام اس پس از ۲۰ سالگی مرتبط است. محققان تاکید کرده اند که در این بررسی این موضوع مورد مطالعه قرار نگرفته که آیا افرادی که بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند ممکن است به عفونتهای شدیدتر نیز دچار شوند یا خیر؟
به گفته محققان یافته های بدست آمده می تواند توضیح دهد چرا مبتلایان به بیماری ام اس بیشتر دچار عفونتهایی می شوند که نیاز به مراقبتهای بیمارستانی دارد. درصورتیکه این توضیح صحیح باشد، عفونت یک عامل محرک در بروز بیماری ام اس نخواهد بود اما می تواند به شناسایی افرادی که بیشتر در معرض این بیماری قرار دارند، کمک کند.
نتایج این مطالعه که در مجله JAMA Network Open منتشر شده، این موضوع را بررسی کرده و نشان می دهد که ابتلا به "تب غده دار" (یکی از عفونت هایی که بیشتر با خطر ابتلا به ام اس مرتبط است) در دوران نوجوانی، یک عامل خطر جدی در بروز بیماری ام اس است.
برخی از محققان معتقدند عفونت هایی مانند تب غده دار که به آن مونونوکلئوز عفونی نیز گفته می شود در افرادی که به بیماری ام اس مبتلا خواهند شد شدیدتر است زیرا سیستم دفاعی آنان متفاوت است.
در این بررسی ۲.۵ میلیون نفر از سوئد شرکت داشتند که حدود ۶۰۰۰ مورد ابتلا به بیماری ام اس در آنها پس از سن ۲۰ سالگی تشخیص داده شد. همچنین موارد ابتلا به تب غده دار مورد مطالعه قرار گرفت.
به گزارش ایسنا به نقل از ساینس الرت، محققان مشاهده کردند: ابتلا به تب غده دار در سنین ۱۱ تا ۱۹ سالگی با افزایش قابل توجه خطر ابتلا به بیماری ام اس پس از سن ۲۰ سالگی مرتبط است.
بنابراین گزارش، مونونوکلئوز عفونی (Infectious mononucleosis) که با نام تب غده‌دار (glandular fever) هم شناخته می‌شود، یک بیماری عفونی است که توسط ویروس اپشتین–بار ایجاد می‌شود. اکثر افراد در سنین کودکی به این ویروس مبتلا می‌شوند و بیماری‌شان بدون علامت یا کم‌علامت است. در سنین جوانی، بیماری اغلب با تب، گلودرد، لنفادنوپاتی گردن و خستگی همراه است. بیشترِ مبتلایان ظرف دو تا چهار هفته بهبود می‌یابند اما احساس خستگی ممکن است تا ماه‌ها باقی بماند. همچنین کبد و طحال هم گاهی متورم می‌شود و در کمتر از یک درصد موارد ابتلا، پارگی طحال رخ می‌دهد.
