بدون تردید انقلاب اسلامی ایران، مناسبات ظالمانه حاکم بر روابط بین الملل پس از جنگ جهانی دوم را به چالش کشید.
بدین جهت نظام سلطه دست بکار شد تا این کانون خطر را بکلی از بین برده و یا مهار کند.
همان کاری که در جریان بهار عربی، بخصوص در مصر انجام دادند و انقلاب یک ملت را در اندک زمانی با کودتا و تسلط نظامیان به غارت بردند.
غائله‌های متنوع تجزیه طلبی، شورش مجاهدین خلق، تحمیل جنگ، کودتا، جریان طبس و ... از جمله این تلاش‌ها برای مهار مجدد ایران به حساب می‌آیند؛ بنابراین قریب یک دهه تمام وقت و انرژی ملت ایران صرف *دفاع* از دستاورد‌های خود، حفظ تمامیت ارضی و استقلال کشور شد.
پس از دفاع مقدس، تلاش‌هایی صورت گرفت تا انقلاب از حالت پدافندی و دفاعی محض خارج شده، آرایش فعال و پویا بگیرد، اما استطاعت و آمادگی نظام برای پیاده سازی این استراتژی کفایت نمی‌کرد؛ لذا در آن زمان به تثبیت وضع موجود بسنده کرد. پذیرش قطعنانه ۵۹۸ را باید نقطه عطفی در این زمینه به حساب آورد.
به عبارتی انقلاب توانست پس از یک دهه تلاش، کانون‌های بحران که برای فروپاشی آن ایجاد شده بود را یکی پس از دیگری شناسایی و از بین ببرد، و بر بازسازی کشور متمرکز شود.
بدین سبب شهدای ترور، جنگ و سایر فتنه‌ها را باید شهدای استراتژی دفاعی، در مسیر تثبیت انقلاب، حفظ تمامیت ارضی و استقلال کشور قلمداد کرد.
شهید صیاد شیرازی آخرین شهید شاخص از این دست بود. ریختن خون او نشان از یاس دشمنان از آسیب زدن به استقلال و تمامیت ارضی ما داشت، و نقطه پایانی بود بر طراحی‌هایی که برای لطمه زدن به انقلاب و عقب راندن آن انجام دادند.
اما از آنجا که دول غربی کانون‌های بحران و فتنه و تجاوز در منطقه پیرامونی را فعال نگه داشتند. حتی سناریوی تجاوز به پنج کشور منطقه را طراحی و جز ایران در مورد عراق، لیبی، افغانستان و سوریه یکی پس از دیگری به اجرا گذاشتند، معلوم گردید محدود شدن در چهار چوب مرز‌ها و اشتغال صرف به تثبیت و تقویت درون، عامل بازدارنده مطمئنی برای دفع شر بحساب نمی‌آید، و هر آن امکان وارد آمدن ضربه و فروپاشی امنیت ملی وجود دارد.
بر این اساس و پس از حصول اطمینان از پایداری امنیت ملی؛ رسما تحرکات بین المللی نظام در ابعاد گسترده آغاز گردید.
این رویکرد بازدارنده نوعا با استقبال و در مواردی دعوت رسمی کشور‌های دوست و همسایه و در چهار چوب قواعد حاکم بر مناسبات بین المللی صورت گرفت، و با گسترش تهدید ها، هر روز وارد فاز جدیدی شد.
استراتژی جدید را باید نقطه آغاز آرایش آفندی کشور در مقابله با تهدیدات منطقه‌ای و به عنوان بازدارندگی فعال قلمداد کرد.
ابتدا ابهاماتی مطرح می‌شد و مشخص نبود این تحول به کجا ختم می‌شود. بسیاری بر این باور بودند که این رویکرد به زیان نظام تمام می‌شود و با متحد کردن دشمنان علیه ما، موجب تضعیف کشور و تزلزل امنیت ملی خواهد شد.
اما گذشت زمان خلاف این ادعا را ثابت کرد. ائتلاف باصطلاح بین المللی به سرکردگی غرب و ناتو، در سوریه و عراق و افغانستان در تنگنا قرار گرفتند و بتدریج علائم موفقیت رویکرد بومی، صلح آمیز و فعال ایران آشکار گردید.
بر همین اساس و طی دو دهه اخیر، غرب در دو جبهه جنگ‌های کلاسیک و نبرد‌های نیابتی و نامنظم طعم تلخ شکست‌های مهمی را چشید. برای اولین بار پس از جنگ جهانی دوم مجبور به عقب نشینی‌های مکرر از مواضع ژئوپلتیک و سیاسی خود گردید.
استراتژی مقابله فعال با تهدیدات روزافزون آتش افروزان و اشغالگران بین المللی، موجب تهییج و بالا رفتن اعتماد بنفس ملت‌های تحت ستم، بویژه فلسطینیان گردید.
آنچه امروز در فلسطین می‌گذرد یک خواب و خیال نیست، بلکه بخشی از فروپاشی هژمونی نظام سلطه است که بدست جوانان عدالت خواه جهان اسلام رقم می‌خورد. آن‌ها اکنون آشکارا جرات مقابله با جبهه جهنمی نظام سلطه و اشغالگران را پیدا کرده اند.
شهادت حاج قاسم در واقع مهر تاییدی بر استیصال دشمنان و نشانه‌ای آشکار بر توفیقات بزرگ ملت ما در نقش آفرینی‌های فرامرزی و منطقه‌ای به حساب می‌آید. همان چیزی که انفعال و غیبت در آن می‌توانست پیامد‌های مصیبت باری برای ملت ما رقم بزند.
بدین جهت است که، شهدای مدافع حرم و سید و علمدار این شهدا، یعنی سپهبد سلیمانی را باید شهدای امنیت پایدار، ارتقاء جایگاه و قدرت چانه زنی کشور در مناسبات بین الملل بحساب آورد.
شهید سلیمانی برای اولین بار هیمنه و هژمونی حاکم بر مناسبات بین المللی را هدف قرار داد و آن را با چالش اساسی روبرو کرد.
او یک تنه رسالت کلیدی تعریف و تثبیت حوزه نفوذ منطقه‌ای و بین المللی انقلاب را بدوش گرفت.
کاری که دستگاه دیپلماسی منفعل کشور، طی چهل سال از انجام آن عاجز بود.
به همین جهت است که خون او در داخل مرز‌ها بر زمین نریخت، بلکه در یک سفر رسمی دیپلماتیک و در کشور ثالث به شهادت رسید.
این است که تاثیر گذاری جهانی سپهبد سلیمانی و تعریف و تثبیت موقعیت جدید کشور را باید برجسته‌ترین بعد شخصیت او قلمداد کرد.
مهر ماه ۱۴۰۲
مقارن با طوفان الاقصی
