به بهانه‌ی تماشای "مینی سریال نوجوانی"؛ بزرگترین خطر برای یک نوجوان چیست؟

نوجوان، به خودی خود موجودی‌ست که فکر می‌کند دیگران و مخصوصا بزرگترهایش او را درک نمی‌کنند، او می‌پندارد در جهان تنها رها شده و حتی اگر اجتماعی باشد و دایره‌ی دوستانش وسیع باشد، آنها را بیش از پدر و مادرش قبول دارد. نظر آنها برایش مهم‌تر است و رویش تاثیر بیشتری می‌گذارد.

 او اکثرا دو سمت طیف است: یا می‌خواهد مورد توجه باشد و یا نامرئی. او یا بیش از حد با دوستانش مهربانی می‌کند تا نظر آنها را به خودش برگرداند و یا با پرخاشگری قلدری و ساختن گروهک‌های قوی برای خودش جامعه‌ای می‌سازد که در ان تایید شود. آنکه در جمع دوستانش مهربان است ممکن است خشمش را به خانه بیاورد و دیگری که در جمع قلدران دست نیافتنی‌ست ممکن است در خانه فرزند آرام و مطیع والدینش باشد.

از آن‌طرف والدین هیچ دسترسی به آن مغز‌ها و جمع‌های کوچک ندارند، ان‌ها که زبان نوشتاری و گفتاری متفاوتی دارند، به راحتیِ ما بزرگتر‌ها برای هم قلب و بوس نمی‌فرستند و همدیگر را عزیزم و جانم خطاب نمی‌کنند. آنها که ما بی‌مبالات می‌پنداریمشان روی تک‌تک استیکرها، کلمات و زبان بدنشان حاکم هستند.

 آنها ممکن است مدت زمان زیادی را جلوی آینه بگذرانند و در حال مقایسه‌ی خودشان با دیگری باشند، آنها ممکن است ساعت‌ها در حمام و توالت وقت بگذرانند فقط، چون خلوت اتاقشان برایشان کافی نیست. آنها ممکن است با تمام امکاناتی که مای والد برایشان فراهم کردیم ساعت‌های زیادی در خلوت خودشان، پشت میز کامپیوتر بنشینند و پدر و مادر خوش خیال هم گمان کند که او در امن‌ترین جای ممکن است. او توی خیابان نیست تا کسی متلک جنسی بارش کند و یا دستمالی شود، او با ادم ناجوری آشنا نمی‌شود و جایش در کنج خانه امن و امان است.

غافل از اینکه با وجود فضای مجازی، پشت آن میز و کنج آن اتاق، ممکن است بیشترین خطر‌ها را تجربه کند، او ممکن است تلخی‌هایی را بچشد که به مخیله یک والد امروزی نمی‌رسد، اگرکه از پدر و مادرش دور باشد، اگر آنها را نادان و خرفت بداند. اگر با آنها صمیمی نشده باشد. اگر فکر کند مادرش امل و پدرش توی هپروت است. اگر فکر کند مادر فقط به فکر قر و فر و پدر فکر پول است، اگر پدر و مادر خودشان هم به لحاظ فیزیکی و یا فکری از هم دور باشند، اگر بداند که والدینش چه با هم هستند و چه نه، از پس حل مسائل خودشان بر نمی‌آیند، اگر حس کند تنهایی‌اش دیده نمی‌شود، افکارش با آنها جور در نمی‌آید و سنت‌های غلط و پوسیده خانواده‌اش را اداره می‌کند.

لیلا معظمی جهرمی