یک پایگاه خبری روسیه‌ای مدعی شد طرف‌های اروپایی در نظر دارند با ایجاد همکاری با ایران و انعقاد قراردادها در زمینه انرژی اتمی، روسیه را از این عرصه خارج کنند.
به گزارش فارس، پایگاه خبری ایران‌رو در گزارشی درباره دور جدید مذاکرات بین ایران و 5+1 در وین نوشت: دور جدید مذاکرات درباره برنامه هسته ای ایران که امروز، 18 فوریه در وین افتتاح می شود، نوید گفتگوهای آسان را نمی دهد، در حالی که چشم انداز گذر از موافقتنامه «موقت» به موافقتنامه «دائمی» بسیار مبهم به نظر می رسد. رهبران جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده که طرفین اساسی درگیری دیپلماتیک هستند، تا کنون ناباوری خود را در مورد نتیجه مرحله اول مذاکرات ابراز نموده اند.
این پایگاه خبری-تحلیلی می‌افزاید: اظهارات خانم وندی شرمان مذاکره کننده ارشد آمریکایی درباره پرونده هسته ای ایران مبنی بر اینکه ایالات متحده در صدد است مسأله برنامه موشکی ایران را که تا کنون هرگز در چارچوب مذاکرات مطرح نشده است، در دستور روز مذاکرات بگنجاند، تنها نوآوری ایالات متحده در دور جدید مذاکرات نیست. کلید درک تاکتیک واشنگتن در کنفرانس قریب الوقوع وین در بیانیه باراک اوباما نهفته است که او «از خبرهای وحشتناک درباره توسعه اوضاع سوریه لغایت نومید شده است». وی افزود: «ما به تلاش های خود در جهت اعمال فشار بر روسیه و ایران ادامه خواهیم داد که آنها را به سازش با عوض شدن رژیم دمشق وادار کنیم».
ایران‌رو تصریح می‌کند که مسایل فنی که قرار است در وین مورد بحث و بررسی قرار گیرند یعنی وضعیت غنی سازی اورانیوم، واحد فردو و راکتور اراک، برای واشنگتن به لحاظ ماهوی چندان جالب نیستند. بعد از آنکه ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره تعهدات جمهوری اسلامی درباره سلسله مسایل حساس نظیر مرکز لیزری لشکرآباد، معدن اورانیومی ساغند، واحد غنی سازی اردکان و نظارت آژانس بر کار راکتور پژوهشی آب سنگین اراک به توافق رسید، به یقین می توان گفت که هیچ مشکلی برای جامعه بین المللی در زمینه تأمین حالت صلح آمیز «اتم ایرانی» باقی نمانده است.
این پایگاه خبری-تحلیلی تصریح می‌کند که واشنگتن و اتحادیه اروپا ترجیح دادند این «انقلاب» را نادیده بگیرند که این رفتارشان از هر نظر قابل درک است. ابتکارات ایران برگ های برنده اساسی مذاکره ای را از دست ائتلاف ضد ایرانی می گیرد که آنها عادت دارند پرونده اتمی ایرانی را به رخ همه بشکند تا اهداف اساسی خود را در حق تهران بپوشانند. این پیشرفت مهم در زمینه نظارت بین المللی، واشنگتن و اتحادیه اروپا را غافل‌گیر کرد. البته این حالت بهت زدگی دیری نپایید و در حالی که رسانه‌های گروهی بدون رودربایستی توافقات ده روز پیش را مسکوت می کردند، ایالات متحده و اتحادیه اروپا فهرست درخواست های مکمل جدید برای مذاکرات قریب الوقوع را فرمول بندی کردند. این خواست ها به برنامه هسته ای ایران ربطی ندارند ولی در حقیقت امر، کسی هرگز به خطر هسته ای ایران اعتقاد نداشته است. همه نیک می فهمیدند که این تنها بخشی از راهبرد اعمال فشار بر ایران و بهانه تبلیغاتی است که از اوضاع واقعی دور است. و حالا لحظه حقیقت فرا رسیده و غرب آماده می شود تا در وین بر خواست های حقیقی خود از تهران پافشاری کند.
این رو در پایان می‌نویسد: بعد از توافقات ایران با آژانس، برای ائتلاف ضد ایرانی یک نوع دوراهی گزینه ها به وجود آمد. «بخش معتدل» آنها که عمدتاً شامل اتحادیه اروپا است، برای تأمین دسترسی آزاد و با امتیاز به بازار ایرانی اولویت قایلند. جالب توجه است که وقتی باراک اوباما در ملاقات لغایت گرم و دوستانه با اولاند رئیس جمهور فرانسه نتوانست از سرزنش کردن پاریس به خاطر اعزام «دسته بازرگانی» تجار بزرگ به تهران خودداری کند، اولاند پاسخ داد که رئیس جمهور فرانسه است و رئیس «اتحادیه تجار» نیست و اینکه قصد ندارد به سرمایه خصوصی دیکته کند که با چه کسی قرارداد ها ببندند یا نبندند.
البته این حرف ها دور از واقعیت بود زیرا در سال های 2012-2011 دولت های کشورهای اتحادیه اروپا نه تنها توجه تجار خود را به نامطلوب بودن روابط با ایران جلب کردند بلکه آنهایی را که موافق نبودند، تحت پیگرد قرار دادند. ولی اوضاع تغییر کرده است و حالا ایران به حلقه نجات از بحران اروپایی تبدیل می شود و لذا الآن می توان گفت که «سرمایه خصوصی از دولت مستقل است». ولی اصل کار این است که در حال حاضر بخش میانه رو اروپایی ائتلاف ضد ایرانی ابتکار نسبتاً غیر منتظره ای مطرح می کند که تهران باید به انعقاد قراردادها در زمینه انرژی اتمی با شرکت های اروپایی تن دهد. به عقیده اروپایی ها، این شراکت «امکان کاهش ترس ها، تحکیم اعتماد بین ایران و غرب و نیز تقویت علاقه ایران و اروپا به تأمین قابلیت حیات و ایمنی تأسیسات هسته ای را خواهد داد».
اطلاعات درباره این ابتکارات در حال حاضر به طور وسیعی به گردش بحث در جامعه ایرانی انداخته می شود تا شاید تکنوکرات های ایرانی که بیشتر به غرب گرایش دارند، پاسخ مثبتی بدهند. بدیهی است که در این صورت همه طرح های همکاری روسی – ایرانی در زمینه اتمی و «قرارداد بزرگ نفتی» که هم اکنون در دست بررسی است، به زباله دان خواهد رفت. ما در اینجا شاهد مخلوطی از سیاست و اقتصاد و نیز کج دهنی رقابت با روسیه بر سر بازار ایرانی همراه با «مبارزه در راه عدم اشاعه هسته ای» هستیم.
