حیف که سیاسیون مواردی از این دست را مورد توجه قرار نمی‌دهند!

تعویض روغن، لاستیک، فیلتر هوا و... گران شده‌ است؛ باز به موسمی رسیده‌ایم که اگر از رانندگان تاکسی دلیل افزایش دو لا پهنای کرایه را بپرسیم، سخنانی شبیه به این می‌شنویم و به تلخی می‌دانیم که مدتی را باید به این روال بگذرانیم تا نرخ‌های جدید جا بیفتد!

به گزارش «تابناک»، سال‌هاست با پایان تعطیلات نوروزی، بحث مسافران و رانندگان تاکسی بر سر نرخ کرایه، به جزئی جدایی‌ناپذیر از جامعه تبدیل شده و در سایه تعلل در تعیین نرخ کرایه‌های جدید، تا مدت‌ها ادامه می‌یابد؛ روندی تکراری و ملالت‌بار که مشاجره می‌آفریند و گاه از آن فراتر رفته و به نقاط تاریکی ‌می‌‌رسد که به هیچ عنوان ‌جبران‌‌شدنی نیست.

این در حالی است که امسال با توجه به تعیین نشدن نرخ بنزین در آغاز سال، این بحث کمی دیر‌تر سر باز کرده و البته با توجه به افزایش نرخ بنزین که بیشتر از نرخ تورم است، عمیق‌تر از هر سال بروز و ظهور کرده؛ تا جایی که شواهد‌ حکایت از افزایش شدید کرایه‌ها در روزهای اخیر دارد.

هر چه فروردین ماه به آرامش گذشت، یک هفته است که کرایه‌ها به سلیقه رانندگان افزایش یافته و در برخی مسیر‌ها کهباید از تاکسی‌های مسیری استفاده کرد، در سایه هماهنگی میان رانندگان آن مسیر، به نظر می‌رسد که به ثبات هم رسیده باشد اما هنوز خبری از نرخ‌نامه رسمی تاکسیرانی ‌و حتی خبری درباره میزان احتمالی افزایش نیز مخابره نشده است.

ناگفته پیداست که افزایش‌ها برای کسانی که ساکن کلانشهر‌ها هستند، سنگین‌تر اعمال شده و در پایتخت که به نوعی الگوی دیگر شهرهاست، گشتی در خیابان‌های شهر نشان می‌دهد که کمتر مسیری را می‌توان با پانصد تومان پیمود و در مسیرهای طولانی‌تر، یافتن افزایش کمتر از 30، 40 درصد تقریبا ناممکن است.

این افزایش‌های تنش‌آفرین میان مردم از این روی جالب توجه است که مسئولان افزایش نرخ کرایه‌ها را به نیمه اردیبهشت ماه واگذار کرده و در پناه این وعده، گویی بدون آنکه خواسته باشند تا آن روز سخنی در این باره رانده یا نظارتی ویژه برای رقم نخوردن افزایش خودسرانه اعمال کنند، کناری ایستاده‌اند تا مناقشات پیش آمده میان مسافران و رانندگان را نظاره کرده و احتمالا پس از آن، با تصمیمی میانه تلاش کنند رضایت دو طرف را به دست آورده و در مسیری امن گام بگذارند!

بدین ترتیب چاره‌ای نمی‌ماند جز اینکه بگوییم مسئولان به خوبی از تنش، جروبحث و بی‌احترامی میان مسافران و مسافربران آگاهند ولی برای رفع آن کاری نمی‌کنند، زیرا هیچ گزندی از طرف نهادهای نظارتی متوجه خود نمی‌بینند و با این پرسش روبه‌رو نشده‌اند که براستی کارکرد ایشان چیست؟ آیا غیر از این است که اگر قرار باشد تنها یک کارکرد برای تاکسیرانی برشماریم، تعیین نرخ کرایه خواهد بود؟

اگر به این پرسش از این منظر بنگریم که با تعیین نرخ کرایه‌های جدید، هم خواسته رانندگان مبنی بر انطباق درآمدشان با افزایش قیمت‌های سال جدید، ولو همراه با انتقاداتی، محقق خواهد شد و هم مسافران تعیین تکلیف شده و رضایت از پرداخت مبلغ مصوب را کسب خواهند کرد، آن زمان درخواهیم یافت که کوتاهی در این زمینه، اجحاف به دو طرف مناقشه بوده و حتی یک روز دیرکرد در اعلام نرخ جدید ‌پذیرفته نیست.

به این اشکال اساسی که به عملکرد تاکسیرانی وارد است، مواردی همچون وارد آوردن تنش به جامعه و فراگیر کردن نارضایتی را هم می‌توان افزود که با در نظر گرفتن آن، حتی جا دارد که پای نهادهایی مانند مجلس هم به ماجرا باز شده و تلاش کرد تا عامل یا عاملان این ناراحتی‌های تزریق شده به جامعه را ‌شناسایی ‌و توبیخ کرد.

اینجاست که در سایه کم‌کاری تاکسیرانی و فراموش شدن نقش وظیفه نهادهای نظارتی، رفت‌وآمدهای روزمره مردم و امرار معاش رانندگان تاکسی به دست‌اندازهایی می‌افتد که گلایه عمومی را به همراه می‌آورد و هر ساله تکرار می‌شود تا به باور بسیاری، نقش کارآمدی در القای بی‌ثباتی شرایط به جامعه بدهد؛ اما حیف که چنین موضوعاتی هیچ‌گاه توجه سیاسیون را به خود جلب نمی‌کند!