کسانی که حواشی فوتبال را پیگیری میکنند خوب یادشان هست که در طول سالهای گذشته آنقدر که استقلال از درون لطمه خورده هرگز از جانب رقیبان خود مورد آزار قرار نگرفته است.
به گزارش تابناک ورزشی، این رویکرد مخرب از اواسط دهه 70در باشگاه استقلال کلید خورد و پس از آنکه آبی پوشان با منصور پورحیدری به مرحله نیمه نهایی جام باشگاههای آسیا صعود کردند پورحیدری برکنار شد و ناصر حجازی سکان هدایت استقلال را به دست گرفت تا از همان روزها به نوعی، باشگاه استقلال اسیر تفرقه و دودستگی شود.سال 74وقتی حجازی جای پورحیدری را روی نیمکت استقلال گرفت تعدادی از پیشکسوتان باشگاه به حمایت از پورحیدری ارتباطشان با باشگاه قطع یا سرد شد.تا جاییکه به نظر میرسید از شکستهای استقلال با حجازی از همان روزهای اول برخی پیشکسوتان و اطرافیان باشگاه استقلال خوشحال می شوند!
و از همان روزها بود که شکافی عمیق میان پیشکسوتان استقلال بوجود آمد و پس از اتحاد و رفاقت استقلالیها چنان از هم گسسته شد که گاه شاهد علنی شدن اختلافات و رسانه ای شدن بعضی مناقشات در فضای عمومی بودیم که از آن جمله میتوان به اختلافات عمیق بین ناصر حجازی و امیر قلعه نوعی اشاره کرد که تا مدتها به یک سوژه داغ برای رسانه ها تبدیل شده بود.
به عبارت ساده تر اوضاع در استقلال به گونه ای شده بود که خود استقلالیها به صورت علنی علیه یکدیگر شمشیر بسته بودند و در تمام این سالها هر کسی که روی نیمکت جایش را به نفر بعدی داده با نگاهی بدبینانه به جانشین خود چنین پنداشته که حق خودش غصب شده است.
گذشت و گذشت تا اینکه پرویز مظلومی به استقلال آمد.ورود او به استقلال به دلیل کاراکتر خاصش که معمولا زاویه منفی با دیگر پیشکسوتان ندارد در ابتدا از برقراری فضایی آرام و عاری از حسادت و کدورت خبر میداد.به خصوص که منصور پورحیدری که حالا بزرگ استقلالیها بود به عنوان بزرگتر و محور اتحاد آبی ها پشت مظلومی قرار داشت تا مبادا کسی از کاه کوه بسازد و با حرفی نسنجیده استقلال را به حاشیه بکشاند.
اوضاع در استقلال بسیار خوب پیش می رفت،هر چند که در نیم فصل دوم چند نتیجه تساوی دور از انتظار و از دست دادن امتیاز در مقابل حریفان آسان خبر از روزهای سختی برای استقلال میداد تا اینکه نتیجه شکست سنگین 4بر2مقابل رقیب دیرینه اوضاع استقلال را آشفته کرد و اینجا بود که دوباره حرف و حدیثها آغاز شد!
حتی یک پیشکسوت خارج از گود چون منصور رشیدی که معمولا چند ماه یک بار هم در محافل فوتبال و رسانه ها دیده نمی شود حرفهایی درباره مظلومی زد که انگار مدتها در سینه اش تلمبارشده بود.حرفهای رفیق سالهای دور و نزدیک مظلومی بیشتر شبیه یک تسویه حساب شخصی بود تا انتقاد سازنده اما به هر حال مظلومی هم خویشتنداری کرد و جوابی نداد تا اوضاع از آن که هست بدتر نشود.
در طرف دیگر دو استقلالی که اتفاقا تیمهایشان اختلاف امتیاز نسبتا کمی با استقلال در جدول داشت به شدت زیر ذره بین بودند تا نظرشان درباره اوضاع استقلال پس از شکست دربی رسانه ای شود.امیر قلعه نوعی که حالا سیاست مدارتر از سالهای اول مربیگری خود به نظر میرسد نظری مثبت درباره شرایط استقلال و مظلومی ارایه کرد تا ذهنیت منفی و اتهامات احتمالی در خصوص اینکه از شکست استقلال شادمان شده و برای گرفتن جای پرویزخان دورخیز کرده است را از خود دور کند.اما دیگر آلترناتیو نیمکت آبی ها که به نظر میرسد ارتباط نزدیکی هم با رسانه ها داشته باشد با اتخاذ سیاست سکوت تا حدودی انگیزه و میل زیاد خود را برای تصاحب نیمکت استقلال علنی کرد.علیرضا منصوریان اگرچه در هیچ مصاحبه ای علیه پرویز مظلومی حرفی نزد اما سکوتش به نحوی تایید انتقادات تند برخی هوادارانش بود که در فضای مجازی برای جدایی مظلومی لحظه شماری میکنند!
هوادارانی که در بعضی گروههای استقلالی در برنامه های تلگرام و دیگر فضاهای پرمخاطب به صورت علنی آرزو میکنند که استقلال در روز 9خرداد برابر ذوب آهن بازنده باشد تا مظلومی برکنار شود و مربی مورد نظر آنها جای مظلومی را بگیرد!
پرویز مظلومی نیز که به دقت اتفاقات روزهای اخیر را رصد میکند به خوبی میداند که عده ای از خودیها کمین کرده اند که او زمین بخورد تا صندلی آبی نیمکت استقلال را اشغال کنند.این شاید بزرگترین انگیزه مظلومی برای بازی فینال باشد تا هم تیمش را قهرمان کند و هم بهانه به دست بهانه جویان ندهد.اما باید دید که تمام اعضای تیم استقلال هم به اندازه مظلومی انگیزه قهرمانی دارند؟!
استقلال در یک قدمی فتح جام حذفی و کسب یک افتخار دیگر قرار دارد اما شواهد نشان میدهد که اتحاد و همبستگی لازم بین آبی پوشان وجود ندارد.با یک حساب سرانگشتی متوجه می شوید که چه کسانی از شکست و زمین خوردن پرویز مظلومی سود میبرند!
مظلومی مظلوم و مرد است. منتقدان او فقط عقده دیده شدن دارند نه دغدغه استقلال و میلیون ها هوادار آن را.