نشانه تازه از بازگشت سینما به دهه شصت؛
کاخ جشنواره فیلم فجر برچیده و اهالی سینما تکه‌تکه می‌شوند
جشنواره در این دوره با محوریت پردیس سینمایی ملت یا پردیس چارسو برگزار می‌شود و بدین ترتیب سینمای ایران بار دیگر به دورانی بازمی‌‌گردد که هیچ نمادی به عنوان کاخ جشنواره نداشت. پرسش اساسی این است که وقتی کاخ جشنواره با چند هزار صندلی پاسخگوی ظرفیت‌ها نبود، چگونه سالن‌های کوچک‌تر توان میزبانی را دارند؟!
پس از کوچک‌سازی جشنواره فیلم فجر از منظر تعداد
فیلم‌های ورودی، یک اتفاق تازه در این دوره از جشنواره رخ داد و آن هم
برچیدن کاخ جشنواره فیلم فجر از برج میلاد بود؛ رویکردی در راستای
کوچک‌سازی مهم‌ترین رویداد فرهنگی ایران که منتهی به تقسیم فعالان سینمای
ایران در چندین سینما و پایان تمرکز و شکوه هشت دوره اخیر این رویداد خواهد
شد.
به گزارش «تابناک»؛
جشنواره فیلم فجر از سال 1361 تاکنون با فرازونشیب‌های فراوانی همراه بوده و
همواره محمل کسب تجربه مدیرانی بوده است. در دوره‌هایی از جشنواره فیلم
فجر، نه تنها بخش برای فیلم اولی داشتیم، بلکه فیلم دومی، فیلم‌های کوتاه
و... نیز داشتیم. با افزایش ظرفیت تولید سینمای ایران و شکل‌گیری
جشنواره‌های تخصصی، این بخش‌ها به جشنواره تخصصی منتقل و از جشنواره فجر
حذف شد.
انتظار می‌رفت
جوایز بخش اصلی جشنواره فیلم فجر یا همان سیمرغ‌ها نیز در این سال‌ها کاسته
شود اما مدیران سینمایی عمدتاً تحت فشار برخی فعالان صنوف و برخی جلوگیری
از اعتراض صنوف، ترجیح دادند از تبدیل جشنواره فجر به مدل استانداردی که از
جشنواره در سطح بین الملل وجود دارد، پرهیز کردند و اگر سیمرغی حذف شد،
مجدداً بازگشت؛ اتفاقی که در این دوره نیز شاهدش هستیم و سیمرغ‌های تازه‌ای
به جشنواره افزوده شد.
مسئله
دیگر اینکه، جشنواره فیلم فجر در دهه شصت به صورت غیرمتمرکز برگزار می‌شد و
این رویه تا سال‌های اخیر ادامه داشت. در آن دوران یک سالن سینما به عنوان
سینمای منتقدان، یک سالن سینما برای صنوف و... برپا بود و اساساً نمودی از
جشنواره نمایان نبود که بتوان لقب کاخ جشنواره نیز به آن داد و اختتامیه و
افتتاحیه نیز در تالار وحدت برگزار می‌شد. تعداد اندک‌های فیلم‌های قابل
اعتناء در هر سال که حاصل مدیریت بسته دهه شصتی سینما بود در برگزاری این
مدل جشنواره بی‌تاثیر نبود.
با
گسترش حجم تولیدات و کشش بالای جشنواره که انتخاب‌ها را برای برخی دوره‌ها
بسیار دشوار نموده بود، هشت سال پیش سالن برج میلاد به عنوان سالن میزبانِ
سینماگران، منتقدان و اهالی رسانه انتخاب شد. با این حال عدم مدیریت و
رفتارهای خودسرانه شخصی مانع از برگزاری دقیق این جشنواره شد و شمار قابل
توجهی از اشخاص فاقد صلاحیت به کاخ جشنواره می‌آمدند که باعث می‌شد کاخ
جشنواره برای برخی فیلم‌ها تا مرز انفجار مملو از جمعیت شود.
در
این میان با وجود آنکه انتظار می‌رفت با برگزاری دقیق‌تر جشنواره به شیوه
جشنواره‌های استاندارد جهان، حاضران را سامان داد، در راستای بازگشت به
گذشته، کاخ جشنواره برچیده شد و با بازگشت به مدل دهه شصتی، اهالی سینما
تکه تکه می‌شود و اجماع فعالان سینما را برخلاف جشنواره‌های برلین، ونیز و
کن در یک سالن سینما شاهد نخواهیم بود.
جشنواره
در این دوره با محوریت پردیس سینمایی ملت یا پردیس چارسو برگزار می‌شود و
اقشار سینما در چند سینما توزیع می‌شوند. بدین ترتیب سینمای ایران بار دیگر
به دورانی بازمی‌‌گردد که هیچ نمادی به عنوان کاخ جشنواره نداشت. پرسش
اساسی این است که وقتی کاخ جشنواره با چند هزار صندلی پاسخگوی ظرفیت‌ها
نبود، چگونه سالن‌های کوچک‌تر توان میزبانی را دارند؟! آیا تصور شده ابعاد
جشنواره ملی، فقط کمی بزرگ‌تر از جشنواره بین الملل فجر است؟
