زندگی انسان در پرتو خاطراتی که دارد، امکان معناداری یا بی معنایی می یابد. برخی از خاطرات چنان شیرین و گوارا هستند که برای معنا بخشیدن به تلخی های زندگی کفایت می کنند. از جمله این خاطرات کسانی هستند که در مقام معلم و دوست و همکار و... بر سر راه انسان قرار می گیرند و مواجهه با آنها منشا دگرگونی های بنیادین در ذهن و زبان انسان می شود به طوریکه مسیرزندگی آدمی را دگرگون می کنند.
حضور برخی از انسان انسان ها شیرین و زلال و خاطره انگیز است و حضور برخی دیگر تلخ و سرد و عذاب آور است. به گفته مولانای بزرگ برخی «شکرفروشند» و گروهی «سرکه فروش». مولانا جلال الدین به زیبایی می گفت: «کار مردان روشنی و گرمی است.»
یکی از کسانی که هرگز خاطره شیرین و شکرین حضورش را در مقام استادی خودم هرگز فراموش نمی کنم استاد فقید دکتر احمد احمدی است. بنده هم در دوره کارشناسی ارشد و هم در دوره دکترای فلسفه افتخار شاگردی او را داشتم. علاوه بر اینها ایشان استاد راهنمای رساله دکترای بنده بود.
مولانا جلال الدین می گفت:
خلق در بازار یکسان میروند عده ای خوشحال و جمعی در غمند
وقت مرگ نیز یکسان می رویم نیم در خسران و نیمی خسرویم
دکتر احمدی علاوه بر مقام فیلسوفی و فقاهت و استادی و مترجمی و... یک انسان به تمام معنا بود؛ انسانی که ظاهر و باطنش یکسان بود، انسانی که در رنج شاگردان و مردم شریک می شد و اشک می ریخت و در جهت کمک به دیگران از هیچ زحمتی دریغ نمی ورزید.
در مقام معلمی با تمام وجودش تدریس می کرد و در مقام مترجم با دقت و روانی و زیبایی ترجمه می کرد(نمونه تاملات دکارت شاهد گویایی است).
علاوه بر شخصیت علمی و فلسفی و دانشگاهی او همواره برای دانشجویانش به مثابه پدری مهربان بود و مانند فرزندان خود برای رشد و تعالی انها تلاش می کرد.
الطاف آن استاد عزیز در حق اینجانب چنان خاطره انگیز است که هرگز نمی توانم آنها را جبران کنم. آری همانگونه که مولانا جلال الدین گفت برخی خسرو می میرند و برخی در خسران، دکتر احمدی به دلیل یک عمر تلاش صادقانه خسروانه زندگی کرد و خسروانه مرد.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد
