امیر قلعه‌نویی یک نشست خبری بی نظیر را پیش از دیدار با قرقیزستان داشت و ضمن متهم کردن منتقدان تیم ملی به دوست نداشتن ایران، آنها را تهدید به پاسخگویی به شیوه دیگری کرد و اعلام کرده نام‌ها را در دفترچه خود یادداشت می‌کند تا در زمان مناسب پاسخ آنها را بدهد.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، تیم ملی فوتبال ایران در مسیر صعود به جام جهانی ۲۰۲۶ در دیداری نفسگیر کره شمالی را شکست داد. اینکه برای توصیف این دیدار از واژه «نفسگیر» استفاده شود با آنچه در نیمه اول مسابقه گذشت، سنخیتی ندارد. تیم ملی بازی ۳ بر صفر برده در نیمه اول را در نیمه دوم داشت واگذار می‌کرد، اگر کره شمالی باتجربه‌تر بود، اگر تیم ملی کمی بدشانس‌تر بود، اگر...
هر چه بود، تیم ملی بازی را برد تا در مسیر صعود به جام جهانی ۱۳ امتیازی و صدرنشین گروه A انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ در قاره آسیا بماند، مثل کره جنوبی، مثل ژاپن. در این بین کادر فنی تیم ملی فوتبال کشورمان، نفرات این تیم و آنهایی که دفاع از تیم ملی را بر خود فرض می‌دانند، کمتر به رقبای تیم ملی فوتبال کشورمان به نسبت ژاپن و کره جنوبی توجه دارند.
تیم ملی فوتبال ایران در گروه A انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ با قطر، امارات، ازبکستان، کره شمالی و قرقیزستان همگروه است. از این پنج تیم تنها دو تیم امارات و کره شمالی از مجرای انتخابی جام جهانی در قاره کهن به جام جهانی رسیده‌اند؛ اولی یک بار و دومی دو بار. آخرین صعودشان به جام جهانی هم بر می‌گردد به سال ۲۰۱۰. قطر هم به واسطه میزبانی از جام جهانی یک بار حضور در این عرصه را تجربه کرده است. با این اوصاف از تیم‌های همگروه ایران، سه تیم اصلاً از انتخابی جام جهانی گذر نکرده‌اند. آیا صدرنشینی در میان این تیم‌ها تا به این اندازه در بوق و کرنا دمیدن دارد؟ اگر به جای ژاپن، ایران صدرنشین گروه C بود، شاید معدود منتقدان تیم ملی حق نفس کشیدن هم نداشتند!
منافع تیم ملی سر جای خود، ایران و ایرانی هم سر جای خود، اما آیا تیم ملی به غیر از بازی مقابل قطر بازی بدون ایراد در انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ داشته است؟ بازی در خانه ازبکستان بدون ایراد بود یا رویارویی با کره شمالی در لائوس؟ تیم ملی حداقل در یک نیمه مقابل کره شمالی افتضاح بود؛ حداقل به اندازه همین یک نیمه اجازه بدهید از تیم ملی انتقاد شود. جواد خیابانی به‌عنوان یک مجری در تلویزیون در رسانه‌ای که درست یا غلط یار دوازدهم تیم ملی بوده، انتقاداتی از تیم ملی کرده است؛ این همه تاختن به او برای چیست؟ تیم ملی در همان برد پرگل مقابل قطر حداقل در نیمه اول خوب بازی نکرد و گزارشگر بازی و کارشناس حاضر در استودیو از تیم ملی انتقاد کردند. بعد از آن چقدر به آن دو نفر تاختند؟ برای چه؟ برای انتقاد از تیم ملی؟ برای تیمی که برای همه ماست؟! چرا تیم ملی را ملک شخصی‌تان می‌دانید و انتقاد از آن را گناه کبیره؟
چرا آستانه تحمل در تیم ملی اینقدر پایین است؟ چرا اطرافیان این تیم، همه خود را دایه مهربان‌تر از مادر می‌دانند و حتی به اندازه یک نیمه از فوتبال تاب و تحمل ندارند؟! از بعد از بازی کره شمالی - ایران آتشبار به سمت خیابانی نشانه رفته است. بزرگ و کوچک خیابانی را می‌کوبند و حتی از محل برگزاری نشست خبری قرقیزستان - ایران نیز نمی‌گذرند. نیش و کنایه چند روزه که حتی تا پای پرواز به قرقیزستان نیز ادامه یافت، کم بود که از فرصت تقریباً یک ساعته نشست خبری نیز استفاده شد!
حالا دیگر همه می‌دانند، حداقل هر ایرانی و غیرایرانی که نشست خبری قلعه‌نویی را خوانده یا دیده باشد، می‌داند قبل از قلعه‌نویی پاداش‌ها در تیم ملی به دلار بوده است و حالا...! برخی صعود سریع تیم بی‌حاشیه قلعه‌نویی به جام جهانی را تحمل نمی‌کنند و خوشایندشان نیست، گروهی عاشق ایران نیستند، عاشق منافع‌شان هستند و...!
فرصت نشست خبری که غالباً ۲۰ دقیقه است به نزدیک یک ساعت رسید، چرا؟ چون قرار بود پاسخ داده شود به انتقادات یک نفر که خلاف تفکر غالب بر تیم ملی فکر می‌کند. تیم ملی آقایان، تیمی بدون ایراد است و عاری از عیب و همچنان سوار بر موج پیروزی مقابل ژاپن. کسی نباید انتقاد کند! انتقاد کند، نامش می‌رود در دفترچه یادداشت قلعه‌نویی و تهدید به افشاگری دغدغه‌اش تا زمانی که «امیرخان» دهان باز کند. بمب‌افکن‌های فضای مجازی نیز با ادعای قداست تیم ملی و اهمیت آن به صغیر و کبیر می‌تازند. یک روز به خیابانی، روزی دیگر به سیانکی و طباطبایی و فردا را خدا می‌داند. اینها نگران تیم ملی هستند و دلواپس. کِی آرام می‌گیرند؟ خدا می‌داند!
هرچه هست، این روز‌ها هم می‌گذرد و افتخار مشترک سریع‌ترین صعود به جام جهانی در کنار دراگان اسکوچیچ می‌ماند برای قلعه‌نویی، اما‌ای کاش فقط به اندازه ذره‌ای به انتقادها، حتی انتقادات مغرضان فکر می‌شد. عزیزان! تیم ملی عیب و ایراد دارد و اگر نقاط ضعفش مقابل امارات و قطر هویدا نمی‌شود، دلیلی بر کامل بودن آن نیست. این مرحله برای ما می‌گذرد، اما ای کاش برای روز‌های کذایی فوتبال ملی هم تدبیری داشته باشیم و آن روز‌ها را مثل گذشته با سکوتی کُشنده نگذرانیم.
