از مایی که تعارفی هستیم تا مایی که راه هم را می‌بریم!

در اینکه طبع بسیاری از ما‌ ایرانیان (اگر شما استثنا هستید، منظورمان را به خود نگیرید!) گاه با ایراداتی بزرگ درآمیخته‌، شکی نیست؛ اما اینکه چرا قدمی در اصلاح این بدی‌ها برنمی‌داریم، شاید برای این باشد که قادر به دیدن‌ رفتار خود نیستیم و چون نمی‌بینیم، ‌ضرورتی به تغییر احساس نمی‌کنیم.

به گزارش «تابناک»، ضعف در رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی از جمله عادت‌های اشتباه و بزرگ ما ایرانیان است که به دلیل روزمرگی و تکرار فراوان، نمی‌توانیم آن را ببینیم، ولی کافی است به کشور دیگری سفر کرده یا پس از سال‌ها و یا حتی ماه‌ها به خاک وطن باز‌گردیم تا از دیدن آنچه تحت قالب آمد‌و‌شد در خیابان‌هایمان رقم می‌خورد، چهار ستون بدنمان بلرزد.

خودروهایی که در ترافیک حاکم بر مجاری شهری، راه خود را با حرکات مارپیچ و زیگزاگ پیدا می‌کنند، بی‌آنکه راهنما بزنند، به چپ و راست گردش می‌کنند، فاصله طولی را به هیچ می‌انگارند و سرعت را تا جایی افزایش می‌دهند که موتور اتومبیل کشش دارد و خلاصه مجموعه‌ای بزرگ از قانون شکنی که به جرأت می‌توان ادعا کرد، عامل اصلی رکورد‌دار بودن کشورمان در آمار جان باختگان تصادفات را رقم زده است.

شدت تخلفات به حدی زیاد است که گویی در میان انبوده بسیار ایرانیان، تعداد افرادی که قوانین را کامل رعایت می‌کنند، اینقدر کم است که می‌توان از ایشان صرف‌نظر کرده و همه را به کل قانون‌گریز و قانون شکن خواند.

البته این تمام ماجرا نیست؛ به کمک این رانندگی افتضاح، هم آمار تصادفات جرحی و فوتی به شدت بالاست و هم شمار تصادف‌هایی که به خسارت مادی منجر می‌شود؛ تصادفاتی که اگر خیلی خوب سر و ته آن جمع شود، دست کم یک اعصاب خرد و خاکشیر شده برای طرفین درگیر در ماجرا بر جای می‌گذارد و‌ گاه به واسطه آن، به دعوا و درگیری فیزیکی گره خورده و ابعاد دیگری به خود می‌گیرد.

بی‌گمان وضعیت جاری مطلوب هیچ کداممان نیست؛ اما این حکایت ناخوش در میان مایی شکل می‌گیرد که در عرصه‌های دیگر، ویژگی‌های متفاوتی نشان می‌دهیم و به شدت حاضر به از خودگذشتگی هستیم.

روی رقیق این ویژگی که البته معایبی نیز ‌دارد، به عادت تعارف کردن ما بر‌می‌گردد و روی دیگر از خودگذشتگی ما هنگامی آشکار می‌شود که پای مصالح بزرگ و ملی در میان باشد؛ آنجاست که شدت از خود گذشتگی ما تعریفی از ایثار فراهم می‌کند که در میان تمامی فرهنگ‌های موجود در پهنه گیتی مثال زدنی است.

پس چرا مایی که برای عبور از یک در، ترجیح می‌دهیم با اطرافیان غریبه نیز دیالوگ برقرار کرده و تعارف کنیم، در رانندگی به یکدیگر رحم نمی‌کنیم؟ چرا وقتی قرار است در صف بایستیم، یادمان می‌رود که می‌توان احترام دیگران را، حتی اگر غریبه باشند و هیچ‌ شناختی از ایشان نداشته باشیم، رعایت کرد؟ مگر چه فرقی میان ایشان و آن غریبه‌های دیگر هست که با یکی تعارف تکه و پاره کرده و با دیگری دشمنی می‌کنیم؟

با کمی دقت درخواهیم یافت که گویی خط و خطوط خاصی برای ‌رفتارمان در نظر گرفته‌ایم و بر پایه آن عمل می‌کنیم؛ هر چه روزمان را به بطالت بگذرانیم، پشت فرمان قصد جبران مافات کرده و پا را بر پدال گاز می‌فشاریم و اینقدر بر عجله کردن اصرار داریم که کوچک‌ترین توقف را دستمایه بوق زدن قرار می‌دهیم؛ برای هیچ عابر پیاده‌ای حق قائل نیستیم و چه بسا نقدی هم نثار افرادی کنیم که حاضر نیستند چند صد متر بالا‌تر یا پایین‌تر رفته و از پل هوایی استفاده کنند، حال آنکه خودمان حاضر نیستیم یک نیش ترمز بگیریم تا عابر بی‌پناه مجبور نشود عرض خیابان را بدود.

اکنون اگر به یاد بیاوریم که چه تأکیدات مؤکدی به نیکی کردن، چه از منظر دینی و چه از منش پهلوانی و لوطی منشی شنیده و صحه‌گذاری کرده‌ایم، روی مقابل حق کشی‌هایی که نسبت به هم روا می‌داریم، عادت پسندیده نیکی کردن به یکدیگر است که اگر بگوییم در آستانه نابودی در دایره اخلاق ایرانی است، حرفی به گزاف نزده‌ایم.

کافی است کمی برای خودمان خلوت کرده و به این موضوع بیندیشیم تا دریابیم که دردمان چیست؛ اگر توانستیم، می‌توان امید داشت که قدم اول در راه درمان را یافته‌ایم چراکه دردمان را پذیرفته‌ایم. کافی است باور داشته باشیم که نیکی کردن چه تبعات خوبی می‌تواند داشته باشد و کافی است باز باور کنیم که فرصت برای نیکی کردن کم است:


برای دریافت و دیدن آخرین اخبار تابناک، از هر نقطه ای در اینترنت Toolbar اختصاصی تابناکرا از لینک زیر دریافت و بر روی مرورگر خود نصب کنید:

لینک دریافت Toolbar تابناک