افتتاح یک پروژه پس از حدود بیست، بیست و دو سال قطعا لذت بخش است، به شرطی که گذشت این زمان طولانی به رفع مشکلات پروژه منجر شده باشد!
به گزارش «تابناک»، داستان «سد سیمره» از آن دست داستان هایی است که اگر اهل ایلام یا لرستان نباشیم و یا دست بر آتش سدسازی، ولو از دور نگرفته باشیم، درباره آن نمی‌دانیم، زیرا این سازه بی نظیر در حالی مورد بهره برداری قرار گرفت که مسئولان نمی‌توانستند روی افتتاح آن مانور چندانی کنند.
اشتباه نکنید؛ دلیل این اتفاق هیچ مسأله سیاسی یا امنیتی نبود، بلکه سد بتنی 180 متری دو قوسی و زیبای سیمره به این دلیل در سال 90 در سکوت افتتاح شد که با مشکلاتی بزرگ دست به گریبان بود؛ نخست اینکه احداث آن هجده سال به طول انجامیده بود؛ رکوردی فاجعه بار که می‌توان آن را در کتاب گینس به ثبت رساند.
البته این رکورد وحشتناک و تبعاتی که طولانی شدن احداث این سد به دنبال داشت، تنها اشکال سد سیمره نبود، بلکه اشکالات بزرگتری گریبان این سد را گرفته بود و هنوز هم آن را نگه داشته است؛ از جمله کاهش آب این رود در طول سالیان متمادی، که موجب شده این سد بزرگ، بخش عمده کارایی خود را هنوز که هنوز است به دست نیاورده باشد.
شاید باور نکنید که به رغم افتتاح این سد در سال 90، بهره برداری کامل از آن در دولت دهم محقق نشد، ولی این حرف کاملا حقیقت دارد؛ حقیقتی که هنوز تداوم دارد و وعده های مسئولان را یکی پس از دیگری نقش بر آب می‌کند. از جمله وعده وزیر دولت یازدهم درباره این سد که خبر از پر شدن مخزن سد سیمره و امکان بهره برداری از نیروگاه برقابی آن در تابستان امسال داده بود، ولی این گونه نشد.
جالب اینکه در سالیان متمادی، یکی از بزرگترین توجیه ها برای ساخت این سد گران قیمت، بهره برداری از آب جمع شده پشت آن برای تولید برق بود؛ اتفاقی که پس از بیست و چند سال هنوز رخ نداده و نمی‌دانیم بابت آن به چه کسی گلایه کنیم؛ دولتی که ساخت این سد را آغاز کرد، یا ادامه دهندگان این مسیر تا به امروز را؟
اما از این اشکالات که بگذریم، سد سیمره خوبی های هم پدید آورده است؛ از جمله ساخت دریاچه ای بی نظیر در این منطقه زیبا در کمرکش رود سیمره و در بالادست رود کرخه که می‌توان از آن بهره برداری گردشگری کرد، منتها چه کنیم که این بخش کار هم به اشکالاتی فراموش نشدنی مبتلاست.
منظورمان از اشکال البته فراهم نبودن زیرساخت های گردشگری پیرامون این دریاچه نیست، بلکه قصد داریم اشکالی را یادآور شویم که سدهای زیادی در کشورمان به آن مبتلا بوده‌اند و به رغم آن مورد بهره برداری قرار گرفته اند؛ غرق کردن میراث ارزشمندی که می‌توانستیم به کمک آن رونقی به اقتصاد کشورمان دهیم؛ اما در سایه ندانم کاری هایمان، فرصت سوزی کرده‌ایم.
آن گونه که مستندات نشان می‌دهد و کارشناسان تاریخی می‌گویند، در بالادست این سد، درست در جایی که دریاچه سد شکل گرفته و روند آبگیری آن ادامه دارد (باور کنید مخزن سد هنوز پر نشده و آبگیری آن پس از چهار سال از افتتاح، به حد نهایی خود نرسیده است!) آثار تاریخی گران سنگی برای همیشه ماند و از دست رفت.
خداحافظی تلخی با میراث گذشتگانمان که حاصل بی تدبیری مسئولانی است که در طول زمان طولانی مدت 18 سال احداث سد، برای نجات این آثار تاریخی فکری نکردند و مدت کوتاهی به شروع آبگیری مانده، تلاش کردند جبران مافات کنند؛ اقدامی که که تنها موجب آزار ببیشترمان شد، چون در این زمان کوتاه در محدوده مخزن سد آثاری متعلق به دوره های مختلف، از پیش از تاریخ مثل مفرغ، نوسنگی، مس و سنگ گرفته تا دوره تاریخی اشکانی، ساسانی و دوره اسلامی کشف شد.
کشفیاتی بی بدیل که مانع از آن شد افتتاح بزرگترین سد استان ایلام و آغاز به کار پروژه ای که قرار بود سود آن نصیب ایلامیان و لرستانی ها شود، نتواند کام مردم را شیرین کند و ارزش چندانی برای مانور دادن نزد دولتمردان نداشته باشد. داستانی که اگر خوب به آن دقت کنیم، همین روزها نیز در حال تکرار است، ولی کسی توان مقابله با آن را ندارد؛ مثل داستان سد شفارود یا برخی سدهای دیگر!
