پس از قریب دو سال موضع‌گیری سینماگران درباره وقوع پولشویی در سینمای ایران، شورای عالی تهیه کنندگان سینمای ایران در نامه‌ای محرمانه به رئیس سازمان سینمایی خواستار برخورد با پدیده خطرناک و تبعات حاصل از آن نظیر پرداخت‌های دستمزدهای کلان و غیرمتعارف شدند؛ درخواست‌هایی که بدون اشاره صریح به متهمین با متولی سینمای ایران در میان گذاشته شده است.
به گزارش «تابناک»؛ فرهاد توحیدی که تجربه بسیاری در زمینه فیلمنامه و امور صنفی سینما دارد و پیش از این سخنگوی خانه سینما بود، اسفندماه 1392 در گفت و گویی بر پولشویی در سینمایی ایران تاکید کرد و در این ارتباط گفت: «...باید مقررات دست و پا گیر را حذف کرد تا امنیت به فضای سرمایه گذاری برگردد. در فضای نا امن است که سرمایه های مشکوک وارد سینما می شود. همانطور که می بینیم عملا سینمای ایران به مکانی برای پول شویی تبدیل شده است. بنابراین در اقتصاد ناسالم است که بخش خصوصی ناسالم نیز ورود می کند...»
توحیدی در عین حال اشاره صریح‌تری به اینکه در چه آثاری ردپای پولشویی را به وضوح دیده، کلامی بر زبان جاری نکرد. پس از توحیدی نیز سام قریبیان بازیگر و کارگردان سینما نیز در گفت وگویی در فروردین ماه 1393 درباره تجربه‌اش از پولشویی در سینمای ایران گفته بود: «من این روزها خودم دغدغه ساخت یک فیلم سینمایی دارم و در حال جذب سرمایه هستم، اما در همین مدت کم با یک سری از آدم های عجیب و غریب روبرو شده ام. یک بار برای دیدن یکی از این افراد به یک جای عجیب و غریب رفتم که می توان آن را یک قلعه نامید. قلعه ای که از هر وزارتخانه ای در ایران بیشتر تحت حفاظت بود. زمانی که در آن مکان حضور پیدا کردم گفتند حاج آقا منتظر شما هستند، من فکر کردم که با یک فرد میانسال مواجه خواهم شد، اما دیدم این حاج آقا 22 سال سن داشت. وقتی از او پرسیدم که چرا می خواهد در سینما سرمایه گذاری کند، جواب قانع‌کننده‌ای نداد.»
قریبیان ادامه داد: «این فرد در ظاهر تولیدکننده یک سری از محصولات بود و من فکر می کردم که می خواهد این فیلم، تبلیغی برای محصولات آنها باشد اما وقتی که گفتم می توان از محصولات شما در فیلم استفاده کنیم، گفت اصلا نیازی نیست محصولات ما را در فیلم نشان دهید. چنین رفتارهایی برای ما علامت سوال می شود. در واقع اکثر این افراد وارد حرفه ای دیگر می شوند تا بتوانند پولشویی کنند که متاسفانه سینما تبدیل به مکانی برای پولشویی آنها شده است.»
در ادامه بحث بالا گرفت و این بار پرچمدار اصلی، سیدغلامرضا موسوی رئیس شورای عالی تهیه‌کنندگان سینما بود که در گفت وگوهای متعدد، درباره پولشویی به خصوص در حوزه شبکه نمایش خانگی هشدار داده بود. موسوی در یکی از این گفت و گوها در اسفندماه 1394، حتی درباره احتمال استفاده از VOD برای پولشویی نیز سخن به میان آورده بود و در ادامه نیز طی گفت و گوهایی، شبکه نمایش خانگی را بهترین بستر برای پولشویی خوانده بود.
سهیل بیرقی کارگردان فیلم سینمایی «من» نیز در شهریورماه 1395 به پولشویی در سینما اشاره کرد و گفته بود: «زمانی بخش خصوصی حرمت داشت، اما اکنون هر آدمی که مثلا کار پول شویی هم می‌کند فیلم بسازد اسمش را بخش خصوصی می‌گذارد. ما حتی بخش خصوصی‌مان طوری نبود که از یک فرد پولدار پول بگیریم و از این و آن به شکل سخت پول می‌گرفتیم.»
اکنون شورای عالی تهیه کنندگان سینمای ایران پس از نشستی که پیرامون افزایش شدید دستمزد بازیگران برگزار شده، درباره غیرمنطقی بودن و غیرحرفه‌ای بودن این دستمزدها پرداخته است، چرا که اکثر بازیگران دریافت کننده این دستمزدها تضمینی برای بازگشت دستمزدشان نیز نیستند. به عنوان نمونه برخی آثار سینمایی با محوریت بازیگرانی که 200 تا 500 میلیون دستمزد مطالبه می‌کند، در گیشه به سختی شکست خورده و دستمزد عوامل اصلی پروژه نیز در گیشه تامین نشده است.
در چنین شرایطی افزایش شدید دستمزدها و رقابت برخی اشخاص تازه وارد به سینمای ایران برای به کارگیری این ستاره‌ها با پرداخت‌های نجومی و غیراقتصادی، به زعم تهیه کنندگان نشانه پولشویی تشخیص داده شده که شرایط تولید در حوزه سینما را غیرطبیعی ساخته است. در همین راستا شورای عالی تهیه کنندگان سینمای ایران در نامه‌ای محرمانه از رئیس سازمان سینمایی خواسته تا در مقابل ظهور تهیه کنندگانِ بدون سابقه که با سرمایه‌های مشکوک وارد این عرصه می‌شود، مقاومت نشان داده شود.
شورای عالی تهیه کنندگان انگشت اتهام را مجدداً به سمت تولیدات شبکه نمایش خانگی نشانه رفته و از سازمان سینمایی درخواست کرده، استفاده از قراردادهای تیپ و ارائه یک نسخه از آن به این شورای صنفی به یک تکلیف برای تهیه کنندگان تبدیل شود تا بدین ترتیب بتواند بر دستمزدهای بازیگران نظارت داشته باشد.
البته بعید به نظر می‌رسد شفاف‌سازی مورد انتظار شورای عالی تهیه کنندگان تحقق یابد، چرا که سال‌هاست سینماگران در مقابل اعلام دستمزدهایشان مقاومت نشان می‌دهند و این رقم‌ها را به عنوان اطلاعات خصوصی طبقه بندی می‌کنند؛ این در حالی است که در هالیوود دستمزد عوامل و به خصوص بازیگران در هر پروژه مشخص است و در سایت‌های سینمایی با استفاده از آمار دستمزدها و آمار فروش فیلم‌ها، سوددهی بازیگران محاسبه می‌شود.
