حسین شریعتمداری در یادداشت روز کیهان نوشت:
روز شنبه هفته جاری گروه خبری شبکه تلویزیونی CNN برای مصاحبه به کیهان آمده بود و سخن از برجام و مذاکرات و چالش ۱۴ ساله هسته‌ای غرب با جمهوری اسلامی ایران در میان بود.
نگارنده به گزارش سه سال قبل سی‌ان‌ان اشاره کردم که در آن آمده بود مجموعه بمب‌های اتمی موجود در جهان بدون احتساب کلاهک‌های هسته‌ای، بیش از ۱۷ هزار بمب اتمی است که بیشترین تعداد آن متعلق به آمریکاست و از مصاحبه‌کننده پرسیدم؛ در حالی که آمریکا هزاران بمب اتمی در اختیار دارد و تنها کشوری است که از سلاح اتمی برای قتل عام انسان‌ها در هیروشیما و ناکازاکی استفاده کرده است آیا خنده‌دار نیست که ادعا می‌کند نگران است مبادا ایران تا پایان سال ۲۰۱۸ موفق به ساخت یک بمب اتمی شود؟! یک بمب اتمی احتمالی ما که کمترین سابقه تجاوز به کشورهای دیگر نداشته‌ایم برای جامعه جهانی نگران‌کننده است یا هزاران بمب هسته‌ای که آمریکا به عنوان تنها کشور استفاده‌کننده از بمب هسته‌ای در اختیار دارد و در سراسر تاریخ خود نیز هیچ سالی را بدون جنگ‌افروزی پشت سر نگذاشته است؟! مشکل شما با جمهوری اسلامی ایران فعالیت هسته‌ای کشورمان نیست، به قول جرج فریدمن مشکل شما آن است که ایران نه فقط بدون رابطه با آمریکا بلکه زیر باران توطئه‌های سی و چند ساله آمریکا توانسته است به بزرگترین کشور منطقه در هر دو عرصه نظامی و تکنولوژیک تبدیل شود و عقبه‌های استراتژیک آمریکا در منطقه را به مقابله با آمریکا و حمایت از ایران اسلامی بکشاند. آمریکا از نخستین روزهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به سختی با ما درگیر بوده است، در آن سالها که مسئله هسته‌ای در میان نبود!
خبرنگار سی‌ان‌ان، البته این سؤال را بی‌پاسخ گذاشت و حق داشت، چون پاسخی نداشت!
بسیار ساده‌لوحانه است اگر برای چالش هسته‌ای چندین ساله با غرب و مخصوصا آمریکا و اروپا نقشی بیشتر از یک «بمب صوتی» و یا یک «نارنجک دودزا» قائل باشیم. کاربرد بمب‌های صوتی و نارنجک‌های دودزا ایجاد صحنه مصنوعی با هدف دور کردن ذهن و نگاه مسئولان کشور حریف از مسائل و مشکلات اصلی کشورشان و سرگرم کردن آنان به مسائل کم اهمیت و یا دست چندم جانبی است. متاسفانه این بمب صوتی برای آمریکا و متحدان غربی و عبری و عربی آن نتیجه مطلوب را به دنبال داشته است و مخصوصا باعث شده است که دولت یازدهم -و در ادامه آن دولت دوازدهم- تمامی امکانات و ظرفیت‌های نظام را در این جاده فرعی به کار گرفته و هزینه کند! و در همان حال از مسائل و مشکلات اصلی و اساسی مردم و نظام دور شده و غافل بماند. دقیقا به همین علت است که آمریکا و متحدان اروپایی آن برجام را رها نمی‌کنند.
فهم این نکته که امروزه آمریکا از برجام به عنوان یک بمب صوتی یا نارنجک دودزا علیه کشورمان استفاده می‌کند نه پیچیده است که درک آن به اذهان ژرف‌اندیش محتاج باشد و نه پنهان است که برای فهم آن به اسناد محرمانه و طبقه‌بندی شده نیازی باشد! فقط یک نیم نگاه به مشکلات موجود نظیر بیکاری، رکود، گرانی افسارگسیخته کالا و خدمات عمومی، تعطیلی بسیاری از کارخانه‌ها و کارگاه‌های تولیدی و... به‌وضوح نشان می‌دهد که درگیری و چالش واقعی در این عرصه‌ها جریان دارد و اختصاص همه فکر و ذکر مسئولان به برجام و هزینه کردن تمامی امکانات و ظرفیت‌ها برای آن، بازی در میدان دشمن است. منظور این نیست که به چالش هسته‌ای اهمیت ندهیم بلکه سخن آن است که همه ظرفیت‌ها را در این سبد نریزیم. مگر نه اینکه آمریکا از برجام برای زمین‌گیر کردن اقتصادی ما بهره می‌گیرد؟ بنابراین بی‌توجهی به عرصه اقتصادی کشور و غفلت از ظرفیت‌های داخلی -که لُب کلام در اقتصاد مقاومتی است- به یقین آب ریختن به آسیاب دشمن خواهد بود. حریف اصرار دارد که ما را در حالتی از انفعال و بلاتکلیفی نگاه دارد و متاسفانه دولت محترم نیز به امید آنکه از این ستون به آن ستون فرجی باشد!! به این انفعال تن داده است و گشایش را فقط در کنار آمدن با آمریکا جستجو می‌کند و به قول خواجه شیراز «آنچه خود دارد را از بیگانه تمنا می‌کند»!
به آسانی می‌توان تصور کرد که اگر با قاچاق سالانه چند ده‌میلیارد دلار مقابله شود و از ورود بی‌رویه کالا به کشور خودداری کنیم، نزدیک به ۱۰۵ هزار میلیارد تومان معوقات بانکی از مفت‌خورها گرفته شده و به مراکز تولید تزریق شود - گفتنی است این مبلغ از معوقات‌بانکی سه برابر دلارهای آزاد شده در برجام است - طرح‌های عمرانی که متخصصان داخلی کارآمدی بالای خود را در انجام آن بارها نشان داده‌اند به بیگانگان سپرده نشود، برای نقدینگی بیش از ۱۳۰۰ هزار میلیارد تومان که مرحوم هاشمی معتقد بود فقط با چند ده درصد آن می‌توان کشور را اداره کرد، چاره‌اندیشی شود، این تلقی که ایرانی‌ها فقط در پختن آبگوشت بزباش و خورشت قرمه‌سبزی تخصص دارند! و یا باید از خارج مدیر وارد کنیم، کنار گذاشته شود، کترینگ راه‌آهن را به اتریشی‌ها ندهیم و ساخت فلان بزرگراه را به ایتالیایی‌ها نسپاریم، شهرهای بزرگ و کوچک را به پارکینگ متراکم خودروهای خارجی تبدیل نکنیم و... نه فقط بسیاری از مشکلات اقتصادی برطرف خواهد شد بلکه زمینه باج‌خواهی به بهانه برجام را هم از دسترس آمریکا خارج کرده‌ایم. آیا می‌توان کمترین تردیدی داشت که ماموریت تعریف شده برجام از نگاه حریف، غفلت مسئولان کشورمان از راه کارهای در اختیار خودمان برای حل مشکلات اقتصادی و احساس نیاز کاذب به گشایش از جانب آمریکاست ؟!
و این قصه سر دراز دارد...
