به گزارش «تابناک» به نقل از سیناپرس، با مطالعه ابرنواخترهای دوردست، به خوبی ثابت شده است که جهان از زمان انفجار بزرگ ۱۳٫۸ میلیارد سال پیش در حال انبساط بوده است. با انجام این کار، کهکشان‌ها در چهار بعد از یکدیگر دور شده اند و اجازه نمی دهند مرکز شیئی برای انبساط وجود داشته باشد.
با گسترش کهکشان‌ها آن ها نسبت به یکدیگر سریعتر حرکت می کنند. یکی از کارهایی که این اتفاق باعث می شود این است که به دلیل اثر داپلر، طیف ستارگان و سایر اجرام به سمت قرمز تغییر می کند که می تواند اندازه گیری شود، بنابراین دانشمندان می توانند میزان گسترش را اندازه گیری کنند. کار دیگری که انجام می دهد این است که انبساط در لبه جهان، که ما آن را به عنوان گذشته ای دور می بینیم، چنان سریع می شود که اثرات نسبیتی آشکار شده و باعث تغییر در سرعت گذر زمان در مقایسه با ما می شود.
تیمی از دانشمندان به سرپرستی پروفسور گراینت لوئیس (Geraint Lewis) از دانشکده فیزیک و موسسه نجوم سیدنی در دانشگاه سیدنی، از داده‌های جمع آوری شده در طول ۲۰ سال از ۱۹۰ اختروش یا سیاه‌چاله‌های بسیار پرجرم که در لبه کیهان هستند، برای فهم چگونگی درهم تنیدگی زمان و مکان استفاده کردند.
با استفاده از داده‌های اختروش از طیف های سبز، قرمز و مادون قرمز طیف و به‌کارگیری تحلیل بیزی که می تواند احتمال یک فرضیه را با دستیابی به شواهد یا اطلاعات بیشتر به‌روزرسانی کند، تیم تحقیقاتی می تواند زمان هر اختروش را از نظر آماری کالیبره کرده و از آن برای اندازه گیری اتساع زمان استفاده کند.
لوئیس توضیح می دهد: نتیجه این است که گذر زمان در گذشته با امروز متفاوت بوده و هر ثانیه باستانی با پنج ثانیه از ما مطابقت دارد. از آنجایی که ما در مورد نسبیت صحبت می کنیم، نحوه به نظر رسیدن این بستگی به این دارد که شما کجا هستید. برای ما به نظر می رسد زمان باستان کندتر می گذرد، اما اگر در مجاورت یکی از این کهکشان های باستانی بودید، هر ثانیه عادی به نظر می رسید در حالی که به نظر می رسد کهکشان ما پنج برابر سریعتر می چرخد.
پروفسور لوئیس با بحث در مورد مطالعات قبلی که نمی توانست اتساع زمانی اختروش های دوردست را شناسایی کند، گفت: با این داده های نفیس، ما توانستیم تیک ساعت های اختروش را ترسیم کنیم و تأثیر فضای در حال گسترش را آشکار کنیم.
شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Nature Astronomy منتشر شده است.
