سازمان اطلاعات آمریکا (سیا) برخی از اسناد و عکسهای پایگاه سری Area 51 در بیابان نوادا را که در اوایل جنگ سرد در آن پروژه ساخت هواپیماهای آینده اجرا می‌شد را از حالت محرمانه خارج کرد و در این راستا گروهی از نظامیان سابق این پایگاه گوشه‌هایی از فعالیتهای خود را فاش کردند.
به گزارش خبرگزاری مهر، در سال 1963 یک هواپیمای سری به دور از چشم رسانه‌ها و مردم دنیا در نزدیکی پایگاه سری Area 51 سقوط کرد، اما «سیا» برای مخفی نگه داشتن عملیات هر ردی از حادثه این پروژه فوق محرمانه را از بین برد.
اکنون برای اولین بار که بسیاری از اسناد مربوط به جنگ سرد از حالت محرمانه خارج شده‌اند، نظامیانی که در گذشته در پایگاه سری آمریکایی Area 51 خدمت می‌کردند تصاویری از این هواپیما را که هوشمندانه اما با فناوری‌های ابتدایی ساخته و سپس سقوط کرد را منتشر کرده‌اند.
«سیا» پایگاه Area 51 را در سال 1955 باهدف توسعه و آزمایش بعضی از پروژه‌های نظامی سری در بخشهای دورافتاده بیابان نوادا ساخت.
درحالی که حتی امروز با گذشت بیش از 50 سال این پایگاه هنوز رسما وجود ندارد و بر روی نقشه‌های جغرافیایی دیده نمی‌شود.
در دهه‌های 50 و 60 پاپگاه Area 51 مرکز اجرای پروژه OXCART ساخت یک هواپیمای جاسوسی بود که باید جایگزین هواپیماهای U2 می‌شد.
U2 در اولیه سالهای جنگ سرد به خاطر تصاویری که از مکان‌های استراتژیک دشمنان از ارتفاع بسیار بالا می‌گرفت مشهور شده بود.
هواپیمای OXCART باید در اتحاد جماهیر شوروی سابق بدون اینکه توسط روسها شناسایی شود ماموریتهای جاسوسی انجام می‌داد، این درحالی بود که نظامیان پایگاه Area 51 مسئله مخفی کردن هواپیما از چشم ماهواره‌های شوروی را مطرح کردند.
درحقیقت، شوروی‌ها می‌دانستند که آمریکایی‌ها در حال ساخت چیزی در بیابان نوادا هستند. بنابراین، تکنسینهای آمریکایی یک بازی موش و گربه را با ماهواره‌های شوروی آغاز کردند. در این عملیات، نمونه‌های آزمایشی این هواپیما با هر عبور ماهواره‌های شوروی باید در آشیانه‌ها مخفی می‌شدند. اما این تنها راه مخفی نگه داشتن نمونه‌های آزمایشی نبود. ماهواره‌های شوروی با استفاده از دوربینهای مادون قرمز می‌توانستند آثار و ردپاهای محل عبور نمونه آزمایشی را شناسایی کنند.
یک نمونه آزمایشی از هواپیمای A-12 که در پایگاه Area 51 بر روی یک شاه تیر حمل می‌شود
به همین دلیل، آمریکایی‌ها شروع به تولید نمونه‌های آزمایشی جعلی با اشکال تخیلی تر کردند تا ذهن روسها را از هدف اصلی خود منحرف کنند. به این ترتیب شوروی‌ها تا زمانی که این هواپیما در نیمه دهه 60 به انتشار عمومی رسید موفق نشدند طرحهای آمریکایی‌ها را برای جانشین U2 کشف کنند.
در مدت انجام حدود 2 هزار و 850 پرواز آزمایشی فوق محرمانه، افراد بسیاری توانستند اشکال عجیب هواپیماهای آینده را به چشم خود ببینند.
از آنجا که به دلیل استفاده از تیتان، کنترل کننده‌ها و خلبانهای این هواپیماها دیده نمی‌شدند مردمی که پرواز این اشیای آسمانی عجیب را می‌دیدند تصور می‌کردند که بشقاب پرنده‌ها را رویت کرده‌اند و به این ترتیب شایعاتی در خصوص حضور فرضی «یوفوهای» بیگانگان فضایی در بیابان نوادا قوت گرفت.
سرانجام، این پروژه، هواپیمای Archangel-12 یا A-12 را تولید کرد که به گفته بسیاری از کارشناسان، اولین هواپیمای نقطه کور و نامرئی برای رادارها بود.
A-12 قادر بود با سرعت 3 هزار و 220 کیلومتر بر ساعت پرواز کند و از سراسر قاره آمریکا در مدت 70 دقیقه بگذرد و در همان زمان از یک شیء 30 سانتیمتری از ارتفاع 27 هزار متری یک عکس با دقت بالا تهیه کند.
حادثه‌ای که منجر به عملیات پاکسازی شدباوجود تلاشهای زیاد آمریکایی‌ها این پروژه ناموفق بود. زمانی که خلبان «کن کالینز» که با رمز «کن کولمار» شناخته می‌شد مشغول آزمایش هواپیما در ارتفاع پایین بود کنترل خود را در ارتفاع 7 هزار و 620 متری از دست داد، اما توانست با استفاده از سیستم «پرتاب صندلی» (اجکت) جان خود را نجات دهد.
این خلبان به تازگی این ماجرا را در یک فیلم مستند بر روی شبکه «نشنال جغرافی» آمریکا تعریف کرده است. دولت آمریکا کالینز را با دستگاه دروغ سنج آزمایش کرد تا مطمئن شود که خلبان درباره این حادثه کاملا حقیقت را گفته است.
پس از اینکه کالینز با چتر نجات به روی زمین فرود آمد سه شهروند عادی را سوار بر یک خودروی «پیک آپ» ملاقات کرد. این سه نفر پیشنهاد دادند که وی را تا محل سقوط هواپیما همراهی کنند.
اما کالینز از آنها خواست که درخلاف جهت لاشه هواپیما حرکت کنند و به آنها گفت که این هواپیما محتوی یک بمب اتمی است. در پی این حادثه، یکی از مخفی ترین و محرمانه ترین عملیاتهای پاکسازی سیا آغاز شد.
پاکسازی تمام ردپاهای هواپیمای فوق محرمانه پس از سقوط این هواپیما تیمی از ماموران دولتی وارد عمل شدند و صبح روز بعد بقایای لاشه هواپیما را با یک کامیون به پایگاه Area 51 در نوادا بازگرداندند.
از آن زمان تا 50 سال بعد دیگر هیچکس به Area 51 نزدیک نشد و حتی کسی نمی‌دانست که چنین محلی وجود دارد.
این عکس یک هواپیمای «پرنده سیاه SR-71» را نشان می‌دهد که از 1966 تا 1990 در خدمت بود. SR-71نسخه تکامل یافته A-12بود که در سال 1968 بازنشسته شد «دیوید رابارگ»، مورخ سیا با توضیح اینکه چرا امروز پس از گذشت بیش از 50 سال این عکسها از حالت محرمانه خارج شده‌اند، گفت: «امروز دیگر این راز معنی ندارد. به اعتقاد کارشناسان سیا، عکسهای حادثه 1963 دیگر آنقدر برای امنیت ملی مهم نیستند که بخواهند همچنان محرمانه باقی بمانند.»
وی افزود: «در سال 2007 سیا حدود یک هزار مدرک و سند مربوط به برنامه OXCART را از حالت محرمانه خارج کرد.»
«رابارگ» اظهار داشت: «اگر دشمنان آمریکا موفق می‌شدند محتوای برنامه OXCART را کشف کنند می‌توانستند یک اقدام مقابله به مثل را طراحی کنند و به همین علت این پروژه کاملا محرمانه بود. دولت باید مطمئن می‌شد که هیچ ردی از این هواپیما باقی نمانده است تا بتواند اطلاعاتی فنی را به قدرتهای دشمن ارائه کند.»
براساس گزارش نشنال جغرافی، 93 درصد از این هواپیما از تیتان ساخته شده بود و خود اتحاد جماهیر شوروی این ماده معدنی را تولید و به آمریکا صادر می‌کرد بدون آنکه بداند ماده اولیه هواپیمای فوق محرمانه آمریکا را عرضه می‌کند.
