فیلم: وقتی برد پیت همه را به آرامی می‌کشد!

یکی از سیاسی ترین فیلم‌های تاریخ سینمای آمریکا که به شکلی زیرپوستی، سیاست در این کشور را به چالش کشیده، تحت عنوان یک تریلر جنایی اکران شد اما نتوانست مردم عاشق ابرقهرمان آمریکایی را مجذوب سازد و علی رغم درخشش و امتیازهای 8 و 9 از 10 منتقدان به این فیلم در گیشه شکست خورد؛ فیلمی که این هفته تماشایش می‌کند تا به کیفیت بالای فیلم سازی آشنا شده و از چینش بی نظیر سکانس ها و دیالوگ ها شوکه شوید.

به گزارش «تابناک»، اگر بنایتان این باشد که مطابق با امتیاز IMDB یا دیگر وب‌سایت های مرجع فیلم، به انتخاب فیلمی بپردازید، احتمال اینکه ترجیح دهید از کنار «آنها را به آرامی بکش / Killing Them Softly» بگذرید، بسیار زیاد است؛ اقتباس سینمایی «اندرو دومینیک/Andrew Dominik» از رمان «معامله ی کوگان / Cogan's Tradel» نوشته «جورج وی. هیگینز» که به زعم جیمز براردینلی منتقد مشهور سینما، شباهت قاطعانه ای به فیلم های ابتدایی اسکورسیزی دارد و گفته می‌شود پاسخی است که در سال 2012 به فیلم «خیابان های پایین شهر/ Mean Streets» ساخته اسکورسیزی داده می شود.

فیلم داستان گروهی از خلافکاران خرده پا رو در آمریکا به تصویر می‌کشد. «فرانکی» با بازی اسکات مک نیری و «راسل» با نقش آفرینی بن مندلسون تصمیم می‌گیرند به یک قمارخانه درجه چندم و البته غیرقانونی دستبرد بزنند؛ جایی که «مارکی» با بازی ری لیوتا اداره اش می ‌کند تا در پی این سرقت، «مارکی» که سابقه دزدی از قمارخانه خود را داشته، متهم به سرقت دوباره شود و دزدی به نام صاحب قمارخانه تمام شود. پس از دستبرد، مسئولان قمارخونه که به واسطه احساس ناامنی قماربازان، کاسبی‌شان کساد شده با اجیر کردن آدمکشی به نام «جکی» با بازی برد پیت درصدد بر می آیند که با کشتن عاملان این اتفاق، فضا را برای عمل غیرقانونی شان آرام نشان دهند و قمار را از سر بگیرند.

«آنها را به آرامی بکش / Killing Them Softly» در زیر این لایه جنایی اش که همچون عنوان فیلم ریتم تندی ندارد و به جای 97 دقیقه، در 70 تا 65 دقیقه قابل تخلیص بدون آسیب دیدن باشد، یک لایه سیاسی بسیار پررنگ دارد. فیلم که روایتگر مقطع زمانی مربوط به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 2008 و در محله های فقیر بوستون است، از همان ابتدا با سخنرانی باراک اوباما آغاز می‌شود و چینش ابتدایی کلمات میان سخنرانی اوباما نشان می‌دهد، کارگردان باهوش فیلم، اصلاً قصد نداشته دامنه اثرش را به یک فیلم جنایی سرگرم کننده محدود سازد و شاید به همین دلیل دوربین حتی از کارکترها نیز جا می‌ماند و بر روی مانیتورهای داخل فروشگاه ها یا رستوران ها که بخش هایی از سخنرانی های باراک اوباما یا جورج بوش را پیرامون بحران اقتصادی آمریکا نشان می‌دهد، متوقف می‌شود.

برد پیت که علاوه بر بازیگر محوری فیلم که شاید بشود بازیگر نقش اول نیز خطابش کرد (فیلم به طور قاطع بازیگر نقش اول ندارد)، نقش تهیه کننده این اثر را نیز برعهده دارد، به خوبی توانسته در نقش یک آدمکش جذاب و در عین حال سنگ دل، به پیشبرد اثر کمک کند و نقش یک آدمکش خونسرد و حرفه ای را به خوبی ایفا کرده است؛ نقش آفرینی که تا حدودی یادآور بازی اش در باشگاه مشت زنی است اما مخاطب آمریکایی که رویای سوپرمن و بت من و آیرومن را بیش از چنان نقدهای کمرشکنی دوست دارد به بردپیت و اندرو دومینیک کارگردان کاربلد این فیلم روی خوش نشان داد تا تنها منتقدان باشند که نقدهای تحسین برانگیزشان باقی بماند و این فیلم 15 میلیون دلاری با 27 میلیون دلار فروش موفقیت تجاری مورد انتظار را نداشته باشد.

دومینیک در فیلم قبلی اش «ترور جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل / The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford» محصول 2007، شاهد سطح بالای کارگردانی اش بوده ایم، با این فیلم نشان داد یک جرقه نیست و در سال های آینده بیشتر نامش را در سینمای آمریکا خواهیم شنید. او فیلمی بدون زرق و برق‌های فیلم های اینچنینی را به تصویر کشیده که جنایتکاران رفتاری معمول و طبیعی را از خود بروز می‌دهند اما در عین حال به خوبی توانسته حس تعلیق را به خصوص در صحنه سرقت به وجود آورد و این تعلیق آنچنان دقیق و ثانیه به ثانیه محاسبه شده که تماشاچی هر لحظه با خود می‌گوید الان یک نفر کشته می‌شود و یا سرقت شکست می‌خورد.

این حس تعلیق قطعاً به فیلمنامه نیز باز می‌گردد که باز هم اندرو دومینیک آن را از کتاب اقتباس کرد و البته تفاوت های فاحشی با اصل کتاب دارد و کارگردان کوچک تری تلاشی نکرده تا فیلم، نخسه ای سینمایی از اثر اصلی باشد. دومینیک اما در به تصویر درآوردن صحنه های این فیلم در سناریو و مقابل دوربین بسیار خشن تر از سینمای اسکورسیزی بوده و تنه به تنه سینمای کوئنتین تارانتینو زده، هرچند برخلاف خشونت فیلم های تارانتیتو، خشونت های این فیلم به اندازه و طبیعی به چشم می آید و اگر این فضای جنایی تا حدود متمرکزتر بود و اندکی از داستان های فرعی و دیالوگ های راوی روزمرگی و بحران اقتصادی آمریکا تعدیل می‌شد، احتمال استقبال مخاطب بیشتر بود.

فیلمبرداری متفاوت به خصوص در صحنه معروف شلیک گلوله و مرگ اولین شخص در لیست آقای مزدور، موسیقی تحسین برانگیز فیلم در کنار صدابرداری و صداگذاری خاص آن، «آنها را به آرامی بکش / Killing Them Softly» را یک فیلم به شدت تاثیرگذار ساخته که نمی‌توان به سادگی از کنارش گذشت و احتمال اینکه همچون برخی آثار سینمایی در بلندمدت مورد توجه مخاطبان قرار گیرد و جایگاه ویژه ای به دست آورد نیز دور از ذهن نیست.

دعوت‌تان می‌کنیم تا در این آخر هفته، به تماشای خلاصه 48 دقیقه‌ای از این فیلم بنشینید.